ေနာက္ဆံုးေခၚသံ - Final Call and Last Chance

အခုေနာက္ဆံုး၀င္လာတဲ့ သတင္းအရ အေမရိကန္က ေဆးသေဘာၤကို ၀င္ခြင့္ျပဳဖ႔ို ေတာင္းဆိုေနေသးတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းပါပဲ။ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြကို ေနာက္ဆံုးေခၚသံလားလို႔ ့ေတြးေနမိတယ္။ ဒီေန႔ မနက္မွာ ေရာ၀တီတိုင္းဖက္က လယ္သမားႀကီးတေယာက္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။

သူအေျပာအရ နအဖ က ဘာဆို ဘာမွ ထိထိေရာက္ေရာက္ မကူညီေသးပါဘူးလို ့ဆိုတယ္။ ႏွစ္အိမ္ကို အားလူး ႏွစ္လံုး၊ လူႏွစ္ေယာက္ ၾကက္ဥတလံုး နဲ ့ဆန္ ႏွစ္ဗူးဆီသာရပါေသးသတဲ့။ မုန္တိုင္းဆဲၿပီးေနာက္ စစ္တပ္က တပ္ရင္းမွဴးနဲ႔အဖြဲ႔ ေရာက္လာတယ္။ ဘာအကူညီမွမပါဘူး။ ေနာက္တပ္စုတစု လာထားတယ္။ သူတို႔ကိုလည္း ရာရွင္ေတြ မေပးလိုက္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီစစ္သားသံုးဆယ္က ဒုကၡသည္ေတြဆီက ရသမွ် စုေဆာင္းထားတဲ့ မရိွမဲ့ ရိွမဲ့ေလးကို ကပ္စားသြားပါေသးသတဲ့။ သူထိုင္းဖက္ကို လာရတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ သူတို ့အမ်ိဳးတေယာက္ ထိုင္းမွာ လာအလုပ္လုပ္ေနလို႔ လာေရာက္ အကူအညီေတာင္းတာပါ။ က်ေနာ္တို႔ သ႔ူကိုဘတ္ ၂ ေထာင္သာ ကူညီလိုက္ႏုိင္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ႏုိင္ငံေရး အသိုင္းအ၀ိုင္းက လူေတြကလည္း အ႐ံႈးနဲ ့အသားက်ေနေတာ့ ရံႈးရင္လုပ္တတ္တယ္။ နိင္ရင္ဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး။ အခြင့္အေရးကိုအသံုးမခ်တတ္ၾကဘူး။ ၈ ေလးလံုး လူထုတိုက္ပြဲ အျမင့္ဆံုးအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ အစိုးရဖြဲ႔ဖို႔ ႏွစ္ရက္ဆက္တိုက္ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ အစိုးရ မဖြဲ႔ႏုိင္ခဲ့ၾကဘူး။ ဦးႏုကို ေထာက္ခံလိုက္ၾကဖို႔ က်ေနာ္တို႔ ႀကိဳးပန္းခ်က္ေတြဟာ သဲထဲေရသြန္ျဖစ္ရတယ္။ (ဦးႏု အစိုးရအဖြဲ႔ကို ေထာက္ခံဖ႔ို ေသေရး ရွင္ေရးတမွ် အေရးႀကီးေနလို႔ ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာေရာ၊ ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုပါ အင္တိုက္ အားတိုက္ ေျပာခဲ့ရတဲ့အတြက္ အလြန္ပင္ပန္းသြားတယ္။ အစည္းအေ၀းၿပီးေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္လာတဲ့အတြက္ လူက အ႐ုပ္ႀကိဳး ျပတ္ျဖစ္သြားတယ္။ အစည္းအေ၀းေတြမွာ အရမ္းစကားေျပာရတဲ့အတြက္ အသလို ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္ စကားေျပာရင္ ထစ္ထစ္သြားတယ္။ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ လန္႔သြားပါတယ္။ ကိုေဇာ္မင္း (ေဒါက္တာေဇာ္မင္း)ကို သြားျပရတယ္။ သူက က်ေနာ္ကို ဂလူးကို႔စ္္ ကုန္သြားတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဂလူးကို႔စ္ ႏွစ္လံုးဆက္တိုက္သြင္းၿပီး ႏွစ္ရက္ နားခဲ့ရတာကို ခုထိမွတ္မိေသးတယ္။)

၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႏုိင္တယ္။ လုပ္ရမွာက ပါလီမန္ေခၚ အစိုးရခ်က္ျခင္းဖြဲ႔ ဒါပဲရိွတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။ ၂၀၀၈ - အေျခခံဥပေဒ ကို အတည္ျပဳဖို႔ ဆႏၵခံယူပြဲ လုပ္တယ္။ ကိုခြန္ျမင့္ထြန္း (အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္) ေရြးေကာက္ပြဲ ကိုယ္စားလွယ္က က်ေနာ္ကို ဘယ္လို သေဘာထားလဲလို႔ ေမးေတာ့ - က်ေနာ္က ဆႏၵ ခံယူပြဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ရံႈးမွာကို မပူပါဘူး။ နုိင္မွာကိုပဲ ပူတယ္။ သူက ရီပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းလို႔ေမးေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ရံႈးတာနဲ႔ အသားက်ေနၿပီ။ ေနတတ္ေနၿပီ။ ရံႈးရင္ဘာ ဆက္လုပ္ရမလဲကို သိၾကတယ္။ နုိင္ရင္ေတာ့ ဘာမွ ဆက္မလုပ္တတ္ၾကတဲ့အတြက္ နုိင္မွာကို ပူတယ္လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

၂၀၀၈ - နာဂစ္မုန္တိုင္းဟာ ဒုကၡေတြကိုပဲ သယ္လာတာမဟုတ္ဘူး။ အခြင့္အလမ္းေတြကိုလည္း သယ္လာတယ္လို႔ က်ေနာ္ျမင္တယ္။ အေမရိကန္သေဘာၤေပၚမွာ Food တခုတည္း မဟုတ္ဘူး Freedom
လည္း ပါလာပါတယ္။ အခြင့္အလမ္းကို အရယူတတ္ၾကရမယ္။ အခ်ိန္ေကာင္းကို တြက္ခ်က္တတ္ရမယ္။
အေရးၾကီးတာက ကိုယ္ဘာလုပ္ရမလည္းဆိုတာ သိၾကဖို႔ လိုတယ္။

ျပည္တြင္း အင္အားစုေတြက ကယ္ဆယ္ေရးထဲမွာ စုျပံဳၿပီးေရာက္ေနတာ မွားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့
အပ်က္အစီးက သိပ္ႀကီးလြန္းေနတယ္။ ရန္ကုန္က တက္ၾကြသူေတြ အားလံုး သြားကူရင္ေတာင္မေလာက္ဘူး။
ေနာက္ၿပီိး ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္သြားႏုိင္မွာလဲ။ ရန္သူက ခြင့္ေပးေနရင္ေတာင္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်သြားနိင္တယ္။
ေနာက္ ျပည္ပေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြက ဘယ္ႏွစ္သန္းဖိုး ကူညီႏုိင္မွာ မို႔လို႔လည္း။ အခု ပင္လယ္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ စစ္သေဘၤာေတြေပၚမွာသာ အလံုအေလာက္ အစားစာေတြရိွတယ္။ လူအင္အားရိွတယ္။ တကယ္ နားလည္တဲ့ သူေတြပါလာတယ္။

ဒီေတာ့ ငါဒို႔အလုပ္က ဘာလဲ။ ငါဒို႔အလုပ္က ဘာလဲ? ငါဒို႔အလုပ္က ဆႏၵျပပြဲေတြကို ေဖာ္ထုတ္ရမယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို Chaos ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးရမယ္။ သံရံုးေတြေရွ႕ ဆႏၵျပ။ အစာေပးပါ။ ေရေပးပါေတာင္း။ အသက္ရွင္သန္ခြင့္ကိုေတာင္း ကိုယ့္ကိုကူညီမဲ့သူေတြ ၀င္ေရာက္ ပတ္သက္လာေအာင္လုပ္။ ဒါပဲ။

ေတာ္လွန္ေရးက ဘာျဖစ္ေနလဲဆိုေတာ့ Revolution Without Rebels ျဖစ္ေနတယ္။ နအဖက ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ တိုက္ေနတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မီဒီယာေတြနဲ႔ စစ္ျဖစ္ေနသလိုပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး သမားေတြက မရိွေတာ့ဘူးကိုး။ ဒီမွာ ေတြ႔ေနရတာေတြကေတာ့ ပေရာဂ်က္လူးရွင္း ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ဖံြံ႔ၿဖိဳးေရး သမားေတြ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဘယ္သူကမွ ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္း၊ တိုက္ပြဲအေၾကာင္း၊ လက္နက္ေတြ စုေဆာင္းၾကဖို႔အေၾကာင္း မေျပာၾကေတာ့ဘူး။ ေျပာရင္လည္း မႀကိဳက္ၾကေတာ့ဘူး။

နုိင္ငံျခားက ျမန္မာေတြကလည္း လြတ္ေျမာက္ေရးအေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ အင္အားေတြကို ကူညိီဖို႔ မေျပာဘူး။ က်ေနာ္တို႔ မုန္တိုင္းျဖစ္ကတည္းက ျပည္တြင္းလႈပ္ရွားမႈအတြက္ ေဒၚလာ ၁၆၆၅ သာ ရရိွဘူးေသးတယ္။ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး အကူညီေတြရတဲ့ အဖဲြ႕ေတြရတယ္။ သိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ရတဲ့သူေတြ ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ တိုက္ေနတဲ့ ျပည္တြင္းက ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ ေျခဗလာပဲ ကိုယ္ထမင္းကိုယ္စားၿပီး ရဲရဲေတာက္ ဆႏၵျပေနတဲ့ ပံုေတြေတြ႔ရေတာ့ ဘယ္လို ၾကည္ညိဳမွန္း မသိဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ေတာ္လွန္ေရးက Revolution without rebels သာျဖစ္ေနေပမဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ ရိုက္သတ္ရင္ လက္ေညာင္းသြားမယ္။ ေသာက္ပါးစပ္ေတြ ေျပာလိုက္တဲ့ ႏုိင္ငံေရး။ ေျပာလုိက္တဲ့ ေပၚလစီ။ ဒီၾကားထဲ အေမရိကန္က ၀င္တိုက္တာ မလိုခ်င္ဘူးဆိုတဲ့ ေသာက္သံေတြက ထြက္လာလိုက္ေသးတယ္။ သူတို႔ၾကည့္ေတာ့လည္း ေဒါသထြက္လို႔ေတာင္ ေသနတ္တခ်က္ မေဖာက္ဘူးၾကတဲ့ သူေတြခ်ည္းပဲ။ ၾကြက္ေသဖို႔အေရးမွာ ေၾကာင္နီခုတ္မွ ေၾကာင္ျပာခုတ္မွ လုပ္ေနေသးတယ္ေလ။

ကဲ... ရဲေဘာ္တို႔ ဒို႔ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ။ အေမရိကန္ကေတာ့ ေဆးသေဘၤာ ၀င္ခြင့္ျပဳပါလို႔ ေနာက္ဆံုး ေခၚသံ ေပးေနၿပီ။
မိုးသီးဇြန္

ဆံုဆည္းရာမွတင္ျပသည္။