ျမင္ကြင္း

ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္
ပ်ံသန္းခ်ိန္ နာရီေပါင္း တစ္သိန္း ခုနစ္ေသာင္းေက်ာ္နဲ ့
အရွိဳက္မွာ ထုိးခ်က္ေတြ ဝခဲ့တာေတာင္
သုညေတြကို ေပြ ့ပုိက္ ေက်နပ္ခဲ့ၾကတယ္။
အေဝးၾကည့္ မွန္ေျပာင္းၾကီး တစ္လက္နဲ ့
ေဆြးရိ အသံေဟာင္းၾကီးပဲ ထြက္ေနၾကသူ တခ်ိဳ႕ဟာ။

ေသြးေတြ တစ္ကြက္ျပီး တစ္ကြက္ေပ
ပြန္းေတြ တစ္ေကာင္ျပီး တစ္ေကာင္ေသ
ပိုးစုန္းၾကဴးေတြ တစ္စင္းျပီး တစ္စင္းေၾကြ
အိမ္ၾကီးထဲက စိမ့္ထြက္လာတဲ့ ေသြးေတြနဲ ့
မဲျပာပုဆိုး ပန္းခ်ီကားေတြကိုပဲ
ငါတို ့ဆြဲခဲ့ၾကတယ္။

လူပီသတာ ပဲလား။
သိစိတ္နဲ ့မသိစိတ္ တြဲေလွ်ာက္ခြင့္ မရွိတဲ့ လမ္းေပၚမွာ
ကုိယ့္အတၱနဲ ့ကုိယ့္ေက်ာက္ေဆာင္ ကုိယ္ျပန္တုိက္စားရင္း
ပြန္းပဲ့လာလိုက္တာ
မေန ့ကလူနဲ ့
ဒီေန ့လူေတာင္မွ ညီမွ်ျခင္း ခ်လို ့မရ။
အတိတ္က ရင္ခုန္သံနဲ
အခု ရင္တုန္သံဟာ
မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြာတယ္။

ကိုယ့္အုပ္မွာ ကုိယ္ဘုရင္လုပ္ဖို ့
လက္တြဲ ေတြကို ျဖဳတ္ၾက။
မင္းသားရုပ္ကို ေလသြင္းဖုိ ့
ႏွဳတ္ခမ္းပဲ့ျခင္း မွဳတ္္ၾက။

ေျမပံု အတုကိုင္ထားသူေတြနဲ ့
ေျမပံု မရွိႏုိင္သူေတြရဲ႕တုိက္ပြဲမွာ
ရန္သူဟာ
ဥပေဒအျပင္္က လက္သီးေတြနဲ ့တစ္ခ်က္ျပီး တစ္ခ်က္ထုိး
ေန ့စြဲနီနီေတြသာ တစ္ရက္ျပီး တစ္ရက္ တိုးတိုးလာတယ္။
ဒီလိုနဲ ့ပဲ
အတိတ္က အမာရြတ္ ေတြနဲ ့
ကုိယ့္မခံခ်င္စိတ္ကုိ အစာသြပ္ေနရ။

တစ္ေယာက္ေကာင္းဖို ့အေရး
တစ္ေယာက္ပ်က္ေပးရတတ္သတဲ့။
ပိုက္လံုးသံုးျပီး အလုခံလိုက္ရတဲ့ ပဘာဝတီ ေလာင္းလ်ာနဲ ့
ဘန္ေကာက္ျမိဳ ့ၾကီး မီးေတြလင္းထိန္ေနလုိက္တာ။
ျခံထဲက ထြက္သမွ် အေငြ ့ေတြဟာ
အဝါခ်စ္သူတို႕ရဲ႕ညမွာ
ေရႊေရာင္ပန္းေတြလို ပြင့္လို ့။
ဒီလိုပါပဲ
အိမ္ထဲက ေသြးေတြနဲ ့လည္း
အျပင္က ေက်ာက္ခဲေတြ
ပတၱျမားေယာင္ေဆာင္ျပီး နီေနလိုက္ၾကတာ
စပါတာကပ္ေတာင္ ရွံဳးတယ္။
အိမ္ထဲက လွ်ံထြက္လာတဲ့ မ်က္ရည္ျမစ္မွာ
အနီေရာင္ဟန္ေဆာင္ျခံဳထားသူတခ်ိဳ ့ရြက္ေတြလႊင့္လို ့။

အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္္မွ
ေဇာင္းထဲက ထြက္ခြင့္ရတဲ့ ျမင္းလို
မ်က္လံုးေတြကုိ ကျမင္း ၾကည့္လိုက္တယ္။
အတြင္းအျပင္ ပံုရိပ္ေတြထဲမွာ
ပဒုိင္းသီး ၾကိဳက္ေနတဲ့ ဘုရင္ေတြ
လူရိုက္စားတဲ့ ဖားေတြ
ႏြားေျခရာခြက္ထဲမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကို ထည့္ပိတ္ထားတဲ့သူေတြ
ေကာင္းကင္လိုမိုးထားတဲ့ ဗလာလက္ဝါးေတြနဲ ့ေလာင္းရိပ္မိေနတဲ့ ပင္ပ်ိဳေတြ
အႏုလံု ပဋိလံု ၾကည့္ခြင့္မရတဲ့ ရွဳခင္းေတြ နဲ ့
ေဝဖန္ေရးစကၡဳကင္မရာနဲ ့့ဓာတ္ပံုရိုက္ျပခြင့္မရွိတဲ့ ေနရာေတြ။

ေနာက္ဆံုးျမင္လိုက္ရတာကေတာ့
ဘရိတ္ေပါက္ေနတဲ့ ေခတ္ေပၚကုိ တက္ထုိင္ရင္း
ရုိလာကိုစတာ စီးသလို စတုိင္မ်ိဳးနဲ ့
မ်က္လံုး စံုမွိတ္ထားတဲ့သူေတြ။

ေကာင္းကင္ကို