ကဗ်ာ

အခါခါ ဘဝေသ
ေရေႁမြအျဖစ္နဲ႔ ေနရ
တကယ္ေတာ့ …
ျမစ္က်ိဳးအင္းေတြထဲက
ငါ့မ်က္ရည္ေတြမွန္း ဘယ္သူမွ မသိခဲ့။

ဝမ္းစာဖူလံု
ဇာတ္စံုခင္း ငါ့ဘဝမွာ
အလိုရွိသမွ်
စပါးဆိုလည္း…စပါး
ငါးဆိုလဲ….ငါး
အားကုန္ေနရင္ေတာင္
ဆားပုံထုတ္ေႂကြး
ငါ ခရီးေဝးလည္း
သူ႔တို႔အလိုက် သယ္ယူေပးခဲ့ရ။

မာယာ မမ်ားတတ္တဲ့ငါ
သာယာေဝစည္တုန္းကလည္း
မေမာ္ႂကြားခဲ့တဲ့သူပါ
တသက္လံုး …
စနစ္အေကာင္းအဆိုးၾကား
ေတာင္းစုတ္ ပလံုးစုတ္လည္း မပစ္ရက္
ရင္ဝယ္သားေတြကို ေထြးေပြ႔
ေန႔မအားညမအား
ငါ့ရင္ကိုခြဲ
ငါ့မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းကျဖစ္
ေခ်ာင္း၊ ျမစ္ စင္စစ္ကေန
ျမစ္က်ိဳးအင္းထစ္္
ရင္းလိုက္ၾကတဲ့ ေစ်းကြက္ထဲ
ငါ့ အသဲကြဲခဲ့တာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။

ေဟာဒီဘဝမွာ
ဖိုသေဘာ မသေဘာ
အေဟာသိကံ
ျမစ္မင္းသီအိုရီထက္
တသက္လံုး …
အျဖဴေရာင္ေမတၱာနဲ႔စီးေမ်ာ
ငါ့ခႏၶာသေဘာအတိုင္း
ခ်စ္ရတဲ့သူေတြ
ခုေတာ့ေသဆံုး ေပ်ာက္ဆံုး
စုန္းစုန္းျမဳပ္ခဲ့ရ
ကိန္းဂဏန္းေတြျမင့္
ေသ၊ ရွင္က်န္ရစ္သူေတြ
ေျမဇာပင္လံုးလံုးျဖစ္
တစစီေႂကြ
ေႏြေႏွာင္းမုန္တိုင္း
ထင္တိုင္း႐ိုင္းသမွ်
ဆုေတာင္းမွားခဲ့ၾကေရာ့သလား။

အခုေတာ့ …
က်န္ေသးသမွ်
ဒုကၡအဝဝ လည္စင္းခံရ
ကူပါကယ္ပါလို႔လည္း
ငါ မေအာ္ မေျပာႏိုင္ေတာ့
ကိုယ္တိုင္က ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ
ငါ့ခႏၶာေပၚက မဆံုးတဲ့အျဖစ္အပ်က္နဲ႔
ငါကိုယ္တိုင္ အခါခါေသဆံုး
ပ်က္သုဥ္းျခင္းေတြတည္ေဆာက္
ခရီးေပါက္ၿပီဆိုတဲ့
တာဝန္ရွိသူေတြ
ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ေလာ္လီေဖာက္ျပား
ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္ပံုမ်ား ….
ကုလသမဂၢက ေခ်ာ္
ငါ့သားသမီးေတြေမွ်ာ္တဲ့
ပင္လယ္ဝက ကယ္ဆယ္ေရးသေဘၤာေတြလည္း
ဒစ္ပလိုေမစီအရ ဘာအရ ညာအရ
တခါမွ မလာၾက
နာဂစ္နဲ႔မ်ားကြာပ။ ။

٭٭٭٭٭

PKU – August 01.08
(နာဂစ္မုန္းတိုင္ဒဏ္သင့္ ၃ လျပည့္)

ရိုးမမွတင္ျပသည္။