အေျခအေနေပးလွ်င္ျဖင့္ေရးစမ္းပါဘိထိုစာလႊာ(၄)

သုိ႔မဟုတ္
ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ အာ၀ါသမစၧရိယ

`တိတ္ဆိတ္မႈသည္ တစ္ခါတရံ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္သည္´ထုိစကားကုိ ၾကားဖူးေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ ဘာစကားလဲ၊ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ အေကာင္အထည္ေဖာ္လုိ႔မရခဲ့ဘူး။ အခုမွ ေရးေရးေလး ျမင္ေယာာင္မိိတယ္။ ဟုတ္တယ္ လႈပ္မရလုိ႔ ေလာေလာ ဆယ္ၿငိမ္ေနတာ၊ အေကာင္းလုိ႔ မထင္လုိက္ေလနဲ႔ လႈပ္ေေလၿမွပ္ေလဆုိေပမဲ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနလုိ႔မရေတာ့ ဆက္လႈပ္ေနရမွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒါဟာ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆုံး တိတ္ဆိတ္မႈပဲ။ ရွိေစေတာ့ က်ဳပ္လဲ စာေလးဆက္ တုိက္ေရးမယ္ ႀကံကာရွိေသး၊ မအားတာရယ္၊ အားေသာ္ျငား မီးကပံုမွန္မလာတာရယ္၊ ေနာက္ ကြန္ပ်ဴတာ အစုတ္ေေလးနဲ႔ ေရးေနရင္း ေမာ္နီတာက ေရခုိးရုိက္လို႔ ေဒါင္းသြားတာရယ္၊ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ျပန္မျပင္ျဖစ္တာရယ္ - စတာေတြေၾကာင့္ အေရးက်ဲသြားတယ္။


စာဖတ္ပရိတ္သတ္ဟာ အမိေျမမွာ ေနထုိင္သြားဖူးသူေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ၿပီး နားလည္ခြင့္ လႊတ္ေပးႏုိင္ လိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အထူးအေထြးေတာ့ မဟုတ္ဘူး လမ္းေပ်ာက္ေနၾကတဲ့ ရဟန္း သံဃာေတာ္မ်ားကုိ ေတြ႔ေနသိ ေန၊ ၾကားေနရတာေၾကာင့္ ဒီအေၾကာင္းေလး ေခါင္းထဲေရာက္လာတာနဲ႔ ေရးလုိက္မိပါတယ္။

ကုိယ္ကလဲ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနတတ္ေတာ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ အသိမိတ္ေဆြလုပ္ေတာ့ သူတုိ႔အေၾကာင္းေတြ သိရတာေပါ့ေလ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာၿပီးခ်ိ္န္ကစၿပီး အခုခ်ိန္ထိ ရန္ကုန္ၿမဳိနဲ႔အျခားၿမဳိ႕ႀကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စာသင္တုိက္ႀကီးေတြဟာ ဟုိယခင္ကလုိ စာအံသံ၊ စာခ်သံေတြက ေကာင္းေကာင္းမၾကားရေတာ့ဘူးေလ။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတာေတာ့ အခုထိဘဲ ေပါ့။

လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းေပ်ာက္သြားၾကတဲ့ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအဆုိအရကေတာ့ စက္တင္ဘာမွာ တက္တက္ၾကြၾကြ လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြကုိ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ မိမိတုိ႔ လက္ရွိသီတင္းသံုး၊ စာသင္ေနတဲ့ေက်ာင္းေတြမွာ ေနလုိ႔ မရဘူးတဲ့။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္မ်ားဟာလဲ ႏုိင္ငံေရးလုပ္သူကုိ ပါရာဇိကက်တဲ့ ကုိယ္ေတာ္ေလာက္ေတာင္ အျပစ္က်ဴးလြန္တယ္ မွတ္ရ ေလာက္ေအာင္ ဖိႏွိပ္တာတုိ႔၊ ခ်ဳပ္ျခယ္တာတုိ႔၊ ႏွင္ထုတ္တာတုိ႔ စတဲ့ျပစ္မႈေတြနဲ႔ အေရးယူခဲ့ၾကတယ္တဲ့။

အခုဆုိရင္ စာသင္သား မရွိတဲ့ အျခားေက်ာင္းတုိက္ကေလးေတြကုိ သြားေလွ်ာက္ၿပီးေနတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လက္မခံဘူး တဲ့ေလ။ ရွိေနတဲ့ ကုိယ္ေတာ္ေတြကေတာ့ သူတုိ႔ကေတာ့ မလုပ္ခ်င္ဘဲ လုပ္ေနတဲ့သံဃာေတာ္ေတြကုိ နားလည္မေပးႏုိင္ဘဲ မစၧရိယ တရားေတြ လြန္ကဲၿပီး ငါ့ေက်ာင္းကုိမ်ား လုမလား။ ႏုိင္ငံေရးလုပ္တဲ့ ကုိယ္ေတာ္ကုိ လက္ခံလုိက္ရင္ေတာ့ ရွိေနတဲ့ ေက်ာင္းေလးေတာင္ စြန္႔ခြါသြားရေတာ့မွာဘဲ စေသာ အေၾကာက္အေတြး၊ (ဒီလို မေၾကာက္သင့္တာ ေၾကာက္ေနၾကလို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ၾကီး လႈပ္ေလျမဳပ္ေလ ျဖစ္ေနတာလဲ ၾကာၿပီ)။ အယူအဆမ်ားျဖင့္ စက္တင္ဘာမွာ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတဲ့ ကုိယ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့လုိ႔ လမ္းေတြ ေပ်ာက္ေနၾကရတယ္ေပါ့။

ေနာက္တစ္ခုက စာသင္တုိက္မ်ားဟာ စာခ်တန္းၿပီးတဲ့ ဓမၼာစရိယဘဲြ႕ရ သံဃာေတာ္မ်ားကုိ ဆက္လက္မထားခ်င္ၾကဘူး။ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေနၿပီးရင္ ထြက္သြားဆုိတဲ့အမိန္႔ေတြ၊ စည္းကမ္းေတြထုတ္ထားတာဟာ ဘုရားေဟာ သုိ႔မဟုတ္ ဘုရားလမ္းစဥ္နဲ႔ ညီညြတ္ပါသလား။ ဒါေတြကုိေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြနဲ႔ ေတြ႕မွဘဲ ေလွ်ာက္ထားၾကည့္လုိက္ဦးမယ္ေပါ့ေလ။

စာခ်တန္းၿပီးတဲ့ ကုိယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါးေျပာတာ သူလဲ စာခ်တန္းၿပီးတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီတဲ့၊ ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကုိင္ရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္တဲ့၊ အျခား ကုိယ္ေတာ္ေတြလုိ ႏုိင္ငံျခားထြက္ ပညာေတာ္သင္သြားခ်င္တာေတာင္ ဒကာ၊ ဒကာမ မေတာင့္ေလေတာ့ မသြားႏုိင္ဘူးတဲ့၊ အခုလက္ရွိေက်ာင္းကလည္း ထြက္ရမလုိလုိ ဘာမလုိလုိျဖစ္ေနတာတဲ့၊ အျခားေက်ာင္း ေေတြသြားေလွ်ာက္ေတာ့ လည္း တူးတူးခါးခါး ျငင္းပယ္ၾကတယ္တဲ့။ ခက္တာက က်မ္းၿပီးလုိ႔ေနရာ အတည္တက် မရွိရင္ေတာ့ အဲဒီကုိယ္ေတာ္ေလး အတြက္ ကေတာ့ ကုိယ့္ရပ္ရြာ ျပန္ခ်င္ျပန္ ဒါမွမဟုတ္ ျပည္ပထြက္ ပညာေတာ္သင္သြားႏုိင္ေအာင္ ႀကဳိးစား။ အဲဒီလုိမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ဘယ္ ေက်ာင္းကမွ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ လက္မခံဘူးတဲ့ေလ။

ေေနာက္တစ္ခုက စာခ်တန္းေလး ၿပီးသြားရင္ လမ္းေပ်ာက္သြားၾကတဲ့ ကုိယ္ေတာ္မ်ားဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာက အျခားေသာ ႏုိင္ငံေတြလုိ အဆင့္ျမင့္ပညာေတြ ဆက္လက္သင္ၾကားႏုိင္တဲ့ ေနရာဌာနက မရွိျပန္ဘူးတဲ့ေလ။ ရွိတဲ့ေနရာေတြကလဲ ရုပ္ရည္ၾကည့္ရတာနဲ႔၊ ဆယ္၀ါ ထက္လြန္လုိ႔ လက္မခံႏုိင္တာနဲ႔ ဒီလုိနဲ႔ သာသနာေတာ္ကေန ေရြ႕ေလ်ာၿပီးေတာ့ လူ၀တ္ခြ်တ္လုိက္ရတဲ့ ကုိယ္ေတာ္ေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒး ရွိခဲ့ၾကရျပန္တယ္တဲ့။

ဒါေတြကေတာ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားသာ သိႏုိင္တဲ့ ကိစၥေတြပါဆုိလုိ႔ ဒီေလာက္ဘဲ သိခဲ့ရေတာ့တယ္။ အခု အဲဒီလုိ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့၊ လမ္းေပ်ာက္သြားၾကတဲ့ ကုိယ္ေတာ္ေတြ အတြက္ဘယ္လုိ စဥ္းစားၾကမလဲ။

ဒီလုိဆုိရင္ စာခ်တန္းၿပီးရင္ ျပည္ပထြက္ ပညာေတာ္သင္သြားရမွာလား၊ အကယ္၍ ျပည္ပကုိ မထြက္ခြါႏုိင္ရင္ လူ၀တ္လဲရမွာ လား။ ဘာေတြက သူ႔ကုိအာမခံႏုိင္ေပးႏုိင္မွာလဲ၊ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ စာခ်တန္းၿပီးရင္ေတာ့ ေက်ာင္းတုိက္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကေတာ့ လက္မခံခ်င္ၾကဘူး ဆုိတာပဲ။ ထပ္ေလာင္ေျပာရရင္ ျပည္သူလူထု ကုိယ့္ဒကာ၊ ဒကာမေတြ ဆင္းရဲတြင္း နစ္ေနတာကုိ လက္မခံႏုိင္လုိ႔ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္တာကုိ ႏုိင္ငံေရးဆ္ုိတဲ့ ပုဒ္မႀကီးေတြနဲ႔ တပ္ၿပီး ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ခံရတာေတြဟာ ဒီႏုိင္ငံမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။

ေနာက္တစ္ခုက ဒီႏုိင္ငံရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့မင္းေတြရဲ႕ ဥပေဒဆုိတာကလဲ လူတုိင္းသိတဲ့အတုိင္း ႏုိင္ငံေရးေလာက္ ျပစ္မႈႀကီးတဲ့ အျခားျပစ္မႈ မရွိႏုိင္ေလာက္ေအာင္ကုိ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကုိ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္တယ္မဟုတ္လား။ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား ဆုိလွ်င္ သာသနာညစ္ႏြမ္းမႈ ပုဒ္မဆုိိတာေတြေတာင္ ထပ္တပ္လုိက္ျပန္ေတာ့ မခက္ေခ်ဘူးလား။
အဲဒီလုိနဲ႔ ၀ပ္က်င္းထဲက မလြတ္ေျမာက္ႏုိင္ၾကတဲ့ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြကုိ ေမ့ပစ္ၾကေတာ့မွာလား။ ဦးဂမၻီရကုိ အခု ေေတာ္ေတာ္ ေမ့ေနၾကျပန္ၿပိီ မဟုတ္လား။
ခက္တာက ႏုိင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ အေျပာအရဆုိရလွ်င္ ခင္ဗ််ားတုိ႔ ႏုိင္ငံဟာ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ မထုိက္တန္ပါဘူးဗ်ာတဲ့၊ တကယ္ပဲ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ မထုိက္ေတာ့ဘူးလား၊ ရယူခ်င္လွ််င္ေတာ့ ေပးဆပ္ရမွာ ဓမၼတာပဲေပါ့၊ ဒီေတာဉာဏ္ႀကီးရွင္မ်ား အေနနဲ႔ဆက္လက္ တုိက္ပဲြ၀င္ရင္း လမ္းေပ်ာက္ေနၾကတဲ့ လူေတြကုိ သူ႔ထုိက္နဲ႔သူ႔ကံခံေပါ့ ဆုိၿပီး လ်စ့္လ်ဴရႈထားေတာ့မွာလား။

ဒါဆုိရင္ေတာ့ ေရႊျမန္္မာေတြဟာ တကယ့္ကုိ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ မထုိက္တန္ဘူး ျဖစ္ေနၿပီေပါ့။ ေသခ်ာတာကုိ ထပ္ေျပာရရင္ေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းတုိက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ စာခ်တန္းၿပီးတဲ့ ကုိယ္ေတာ္ေတြကုိ လက္မခံခ်င္ၾကဘူး ဆုိတာပဲ။

အဓိက ပစ္မွတ္ကေတာ့ လက္ရွိေက်ာင္းေလး စြန္႔ခဲ့ရမွာရယ္၊ ေက်ာင္းေလးမ်ား လုသြားမလားဆုိတာရယ္၊ ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ ဘာသာေရးနဲ႔မဆုိင္ဘူးဆုိတဲ့ အေတြးအေခၚအေသေတြနဲ႔ စဥ္းစားရင္း ကုိယ့္ေက်ာင္းက ရဟန္းတစ္ပါး ဒါမ်ဳိးလုပ္ေနရင္ ငါလဲဘယ္ေန႔အဖမ္းခံရမွာလဲ ဆုိတာေတြနဲ႔ ေလးလံၿပီးေတာ့ လက္မခံခ်င္ၾကတာေတြေပါ့။
သတၱိရွိပါတယ္ဆိုတဲ့ ေရႊျမန္မာေတြဟာ `ငေၾကာက္ျမန္မာေတြ´ ျဖစ္သြားၾကၿပီလား။
အဲဒီေတာ့ ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ ဘာသာေရးနဲ႔ဘာမွမဆုိင္ဘူး၊ ရဟန္းဆုိတာ ရဟန္းကိစၥလုပ္ရမယ္္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ ဆက္လက္သြားေနဦးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ သာသနာေတာ္ဟာ ေသသြားေတာ့မယ္။ ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မယ္။ တကယ္မလုပ္သင့္ ဘူးလား၊ မဆုိင္ဘူးလား ဆုိတာေတြကုိ ဆက္လက္စဥ္းစားၾကည့္ၾကရေအာင္၊ ဘုရားပြင့္တယ္ဆုိတာ ဘာအတြက္ ပြင့္ခဲ့တာလဲ၊ ဘုရားသာသနာ ဆုိတာေကာ ဘာအတြက္ တည္ေထာင္ခဲ့တာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္၊ ဘယ္လုိ စည္းကမ္းေတြ ခ်မွတ္ထားခဲ့တာလဲ ဆုိတာေတြကုိ စဥ္းစားၾကည့္ ဖုိ႔လုိတယ္ေပါ့။

အဲဒီေတာ့ ေလာကတၳစရိယံ၊ ဥာတတၳစရိယံ၊ ဗုဒၶတၳစရိယံ-ဆုိၿပီး စရိယသံုးပါးကုိ ေဟာခဲ့တယ္။ ရတန သုတ္ပါဠိေတာ္မွာ ပါတယ္။ အဲဒီမွာ စဥ္းစားၾကည့္….ပထမဆံုး လူမႈေရးလုပ္ငန္းအတြက္ ဘုရားပြင့္ေတာ္မူခဲ့တာ၊ ေနာက္တစ္ခု ဒုတိယအေနနဲ႔လဲ လူမူေရး လုပ္ငန္းအတြက္ဘုရားပြင့္ခဲ့တာ၊ ေေနာက္ဆံုး တတိယအေနနဲ႔မွ ကုိယ္က်ဳိးအတြက္ ပြင့္ခဲ့တာ၊။

ခက္တာက ဒုန္းေ၀းတဲ့ လူေတြကေတာ့ နိဗၺာန္ကုိရေအာင္လုပ္ဖုိ႔ဆုိတာႀကီးကုိဘဲ ၾကည့္ၿပီး လူမႈေရးလုပ္ငန္းဆုိတာကလဲ ေလာကုတၱရာ နဲ႔ဆုိင္တာေတြပဲ လုပ္ရမယ္လုိ႔ ထင္ေနၾကတယ္။ ဒါဆုိရင္ ဘုရားရွင္ဟာ အဘယ့္ေၾကာင့္ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ ႏုိင္ငံေရး ေနာက္ဆံုးကုန္ကုန္ေျပာရရင္ အိမ္ေထာင္ေရးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေဟာခဲ့တာလဲ၊ ခ်မွတ္ခဲ့တာလဲ၊ စဥ္းစား ၾကည့္ဖုိ႔ကုိ ေျပာတာပါ။

ေနာက္တစ္ခုစဥ္းစားၾကည့္မယ္၊ ဘုရားရွင္ဟာ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္လုိစည္းကမ္းေတြ ခ်မွတ္ခဲ့တာလဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါ၊ အဓိကကေတာ့ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြအေနနဲ႔ လုိက္နာရမဲ့ ၀ိနည္း ဥပေဒသေတြကုိ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္လုိ ပညတ္ခဲ့ရတာလဲ။ (၀ိနည္း ဥပေဒသထဲမွာ ႏုိင္ငံေရးမလုပ္နဲ႔လုိ႔ ပညတ္ထားခဲ့တဲ့ သိကၡာပုဒ္ရွိသလား)

ထားလုိက္၊ ျမက္ပင္ေလးနင္းမိတာ အခုလက္ရွိ ေလာကီလူသားေတြ မ်က္ေစ့နဲ႔ၾကည့္လုိက္ပါ။ အျပစ္ရွိသလား။ ေျမေလးတူးမိတာေကာ အျပစ္ရွိသလားလုိ႔ စဥ္းစားမိလုိက္စမ္းပါ။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားရွင္ဟာ အဲဒီသိကၡာပုဒ္ေတြ ပညတ္ခဲ့တယ္။ က်ဳးလြန္မိရင္ ပါစိတ္အာပါတ္ သင့္ေစ- ဆုိတာမ်ဳိးေတြေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ေလာက၀ဇၨ(ေလာကအျပစ္)အေနနဲ႔ အျပစ္မႀကီးက်ယ္ဘူးဆုိတာ လူတုိင္းလက္ခံႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ ယံုၾကည့္မိပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ ဘာေၾကာင့္ ပညတ္ခဲ့ရတာလဲ။

အဓိကကေတာ့ လူသားေတြအတြက္ ပညတ္ခဲ့တာပါပဲ။ လူသားေတြက ရဟန္းသံဃာေတြဟာ ဒါမ်ဳိးေတြလုပ္တာ မသင့္ေတာ္ဘူး ၊ ဘာညာစသျဖင့္ ရႈတ္ခ်မယ္၊ ကဲ့ရဲ႕မယ္။ အျပစ္တင္မယ္။ (အဲဒီေခတ္လူေတြက သစ္ပင္မွာ အသက္ရွိတယ္။ မသတ္သင့္ဘူးလို႔ ယူဆၾကတယ္)။ ေ၀ဖန္မယ္ဆုိရင္ ေ၀ဖန္တဲ့ လူေတြမွာ ေနရင္းထိုင္ရင္း အျပစ္ေတြ ျဖစ္မယ္။ ျပစ္မွားခံရသူ ရဟန္းေတာ္က ရဟႏၱာစသည့္ အရိယာေတြျဖစ္ေနရင္ ျပစ္မွားသူဟာ ငရဲေတာင္ က်သြားႏိုင္တယ္။ ဘုရားရွင္က ဒီလို အေနအထားေတြကို ျမင္ေတာ္မူတဲ့အတြက္ လူေတြ ငရဲမက်ရေအာင္၊ အျပစ္မျဖစ္ေအာင္ ဒီလို အေသးအဖြဲေလးေတြကို ပညတ္ေပးခဲ့တာ။ ဘုရားရွင္က သူ႔တပည့္သားေတြကုိ လူေတြကုိ ငဲ့ညွာေစေသာအားျဖင့္ မလုပ္ၾကဖုိ႔ ပညတ္ခဲ့တာေပါ့။

အဲဒီေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ အကယ္၍ သက္ရွိထင္ရွား ဘုရားရွင္ရွိခဲ့မယ္ဆုိရင္ ေနာက္တစ္ခုကလည္း တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္တဲ့လူက အခုလုိ ျပည္သူလူထုအေပၚ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္မယ္ဆုိရင္ ေနာက္တစ္ခုကလဲ ႏုိင္ငံကလည္း အခုလုိ ဆင္းရဲမြဲေတေနမယ္္ဆုိရင္၊ ေနာက္တစ္ခုကလည္း ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအေနနဲ႔ကလဲ ျပည္သူလူထုကုိမွီတင္းၿပီး အခုလုိ ဆြမ္းကြမ္းစတာေတြကုိ မွီခုိေနရမယ္ ဆုိရင္၊ ျပည္သူလူထုအေနနဲ႔ တုိင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္တဲ့လူကလဲ သူတုိ႔အေပၚအခုလုိ မေကာင္းဘဲ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္ၿပီး ႏုိင္လုိမင္းထက္ လုပ္သူေတြကုိ မလုိလားဘူးဆုိၿပီ ဆူပူေနမယ္၊ လမ္းေပၚထြက္ေအာ္ေနမယ္ဆုိရင္ အဲဒါကုိလည္း ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားက ကုိယ္နဲ႔မဆုိင္သလုိ ကုိယ့္စာကုိက်က္ေနမယ္၊ ကုိယ့္တရားသာအားထုတ္ေနမယ္၊ သုိ႔မဟုတ္ ျပည္သူလူထု အခုလုိ လမ္းေပၚထြက္တာကုိ လက္ပုိက္ၾကည့္ေနမယ္ဆုိရင္၊
အဲဒါကုိ မေက်နပ္တဲ့ ျပည္သူလူထုအေနနဲ႔ကလဲ ဒီရဟန္းေတြျဖင့္ သူ႕တုိ႔အတြက္ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ဟုိဟာေလး လွဴလုိက္ရ၊ ဒီဟာေလး လွဴလုိက္ရ သူတုိ႔ကေတာ့ ဒါမ်ဳိးကုိ ကုိယ္နဲ႔မဆုိင္သလုိ ၾကည့္ေနႏုိင္ရက္တယ္ စသျဖင့္ ကဲ့ရဲ႕ေ၀ဖန္သံေတြ ၾကားခဲ့ရမယ္ဆုိရင္၊ ဘုရားရွင္ဟာလည္း ထုိအသံကုိၾကားေနခဲ့ၿပီး ဘာမွဆက္မလုပ္ဘူးလုိ႔ ထင္ေနပါသလား။
မိမိတုိ႔ကေတာ့ ဘုရားရွင္ကုိ ယံုၾကည္သူပီပီ ထုိကဲ့သုိ႔ႀကံဳေတြ႕ခဲ့မည္ဆုိလွ်င္ ျပည္သူလူထုေတြအတြက္ လမ္းေပၚထြက္ ပရိတ္ရြတ္ေစ၊ အကယ္၍ မရြတ္လွ်င္ အာပါတ္သင့္ေစလုိ႔ ၀ိနည္း ဥပေဒသကုိ ပညတ္ခဲ့လိမ့္မယ္လုိ႔ ယံုၾကည္မိပါတယ္။ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းနဲ႔ေတာ့ ေဆာင္ရြက္ေစမွာ အေသအခ်ာ ယံုၾကည္တယ္။

ေနာက္ဆံုးေျပာခ်င္တာကေတာ့ ပရိတ္ရြတ္လုိ႔ ေျခရာလည္းေပ်ာက္၊ ေရလည္းေနာက္ ျဖစ္ေနၾကရတဲ့ ပရိိတ္ရြတ္တာေလာက္နဲ႔ ေက်ာင္း တုိက္ကႏွင္ထုတ္ျခင္းဟာ ဘုရားလမ္းစဥ္နဲ႔ ညီညြတ္ပါသလား၊ ေနာက္တစ္ခုက စာခ်တန္းၿပီးရင္ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ပဲ ၿပီးရင္ေက်ာင္းကထြက္ သြားစေသာ စည္းကမ္းဥေပဒသမ်ားသည္ ဘုရားရွင္ခ်မွတ္ခဲ့ေသာ ၀ိနည္းနဲ႔ ညီညြတ္ပါသလား၊ သုိ႔မဟုတ္ရင္ ဘုရားရွင္ ေလွ်ာက္သြားခဲ့ ေသာ လမ္းစဥ္မ်ားနဲ႔ ညီညြတ္ပါသလား စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ အကယ္၍ မညီညြတ္ဘူးဆုိလွ်င္ ဘုရားသာသနာေတာ္မွာ ဘုရားကုိ မွီခုိၿပီးေတာ့ ႀကီးပြားေနတာဟာ တစ္ဦၤးတစ္ေယာက္ေကာင္းဖုိ႔ ေလာက္ကုိပဲ အားထုတ္ေနေတာ့မွာလား ။

ဒီလုိ ဆုိရင္ေတာ့ လမ္ေလွ်ာက္ခဲ့လုိ႔ လမ္းေပ်ာက္ေနၾကရတဲ့ ကုိယ္ေတာ္ေလးေတြဟာ သူထုိက္နဲ႔သူကံ ခံၾကရံုပဲ ဥေပကၡာျပဳ က်ဥ္ ထားခဲ့ဦးမွာလား။
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ သာသနာႀကီးပြားေစခ်င္ရင္ေတာ့ လုပ္ႏုိင္တဲ့ကုိယ္ေတာ္ေလးေတြ မ်ားစြာရွိပါတယ္။ သူတုိ႔ကုိဘယ္လုိေနရာေပးႏုိင္ၾကမ လဲ၊ ေနာက္တစ္ခုက လုပ္ႏုိင္တဲ့ကုိယ္ေတာ္ေလးမ်ားအေနနဲ႔ ျပည္ပကုိထြက္ခြါေနရတာဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြက္၊ သုိ႔မဟုတ္ သာသနာ ေတာ္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ နစ္နာေနပါသလဲ ၀ုိင္း၀န္းၿပီး အေျဖရွာေစခ်င္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီစာကို ေရးရတာဟာ အမိျမန္မာႏိုင္ငံကို ခ်စ္လို႔၊ ကိုယ္ ကိုးကြယ္တဲ့ ဗုဒၶျမတ္စြာသာသနာကို ခ်စ္လို႔ေရးတယ္ဆိုတာ သိေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ ဒီလို အေျခအေနေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစ္ရက္ကေလးမွ စိတ္မခ်မ္းသာပါဘူး။

ဒီစာကို န.အ.ဖ ေနာက္လိုက္ေတြလဲ သိေစခ်င္တယ္။ ဘာမွ နားမလည္ပဲ ရဟန္းေတာ္ေတြကို ေတာထဲပို႔ေပးေနတဲ့ န.အ.ဖ ေနာက္လိုက္ နလပိန္းတံုးေလးေတြကိုလဲ သိေစခ်င္တယ္။ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလို ေဘးထိုင္ဘုေျပာေနတဲ့ လူေတြကိုလဲ သိေစခ်င္တယ္။ လူေတြကိုေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုးကြယ္ေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကိုလဲ သိေစခ်င္တယ္။ ရင္ထဲမွာ နာက်င္လြန္းလို႔၊ ခံစားရလြန္းလို႔ ေရးလိုက္တာ။

ရာဇာစုိး၊ ရန္ကုန္။