သၾကၤန္မတိုင္ခင္ က်တဲ့မ်က္ရည္

12-04-2008
ႏွစ္အသစ္မွာ
ေခတ္အသစ္ကိုစဖို ့
သၾကၤန္ေတးေတြက
အသံေပးေနၾကတယ္။

ႏွစ္သစ္ဆိုတာ
ဒုကၡေဟာင္း ဝတ္ရံုကို
တစ္ခါျပန္ျခံဳထားဦးမယ့္ သကၠရာဇ္အသစ္တစ္ခုလား။
ေစာင့္ေရွာက္သူမဲ့တဲ့ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာေတာ့
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ သစ္ပင္ေတြက
အရိုးအျပိဳင္းျပိဳင္းနဲ ့တစ္ေတာလံုး ေျခာက္လို ့။

သၾကၤန္မိုးရြာရံုနဲ ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုးသစ္သြားႏိုင္သလား။
သၾကၤန္ေရစိုရံုနဲ ့စိတ္သစ္လူသစ္ေတြ ျဖစ္လာႏိုင္မလား။
ငါ့အတြက္ကေတာ့ သၾကၤန္တစ္ခါက်တိုင္း
အသက္တစ္ႏွစ္ရွံဳးတယ္။
တစ္ႏွစ္ျပီးတစ္ႏွစ္ေရႊ ့ရင္း
ၾကံဖန္ေမ့ေဖ်ာက္ထားရတဲ့ ဘဝအိပ္မက္ေတြကလည္း
ငါ့ကို ခဏခဏ တေစၦလာေျခာက္
အနာဂတ္ကိုေတြးတိုင္း ငါဟာေၾကာက္ေၾကာက္လာတယ္။

ေရာက္လာေတာ့မယ့္ ႏွစ္သစ္ထဲမွာလည္း
ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာကို ငါသြား ႏိုင္ပါ့မလား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊
ေဒသသစ္မွာ ေရၾကည္ၾကည္ ေရေနာက္ေနာက္
မိုးခါးေရကိုေတာင္ အလကားေသာက္လို ့မရတဲ့ ဒီရပ္ဝန္းကေတာ့
ငါ ေရႊ ့ေျပာင္း ခ်င္တယ္။

ေလွာင္အိမ္တံခါးကို ေငြနဲ ့ဆြဲဖြင့္
ထြက္ခြာသြားႏွင့္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ ့ကေတာ့
ကိုယ့္ေရကိုယ့္ေျမဟာ ေနလို ့အေကာင္းဆံုးပဲတဲ့။
လြမ္းသလိုလို၊ ႏွစ္သိမ့္သလိုလိုနဲ ့
အထက္စီးက ေျပာၾကတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သူငယ္ခ်င္းတို ့၊
စိ္တ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါႏိုင္တဲ့ ငါတို ့ဘဝထက္
ကိုယ္သြားတိုင္း စိတ္မပါႏိုင္တဲ့ မင္းတို ့ဘဝက
အမ်ားၾကီးသာပါတယ္။

ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္ေတာ့လည္း
ဘဝတစ္ခုလံုးက
ဒုကၡ ပံုစံခြက္ထဲမွာ မေသမသပ္နဲ ့ေခါက္ရိုးက်ိဳးလို ့။
နံနက္လင္းတာနဲ ့
ဆုေတာင္းအေဟာင္းေတြကို ဘုရားနားပူေလာက္ေအာင္ေျခြ
ျပီးေတာ့ လမ္းအသစ္ဆိုရင္လံုးဝမေလွ်ာက္တတ္ေတာ့တဲ့ ေျခေထာက္အေဟာင္းတစ္စံုနဲ ့
အညစ္အေၾကးေတြကို ေသာက္ထားလို ့အက်ည္းတန္အသည္းေျခာက္ေနတဲ့ လမ္းသြယ္ေတြကိုျဖတ္
အလုပ္သြားဖို ့ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ဆီကို ထြက္ခဲ့တယ္။
စပါယ္ယာရဲ ့အသံေဟာင္းကို နားေထာင္ရင္း
လူနံ ့မႊန္ေနတဲ့ ဘတ္စ္ကားေပၚ အတိုးမွာ
လူ ့တန္ဖိုးက ထိုးက်
ဟိုး….သုညအထိ။
အဲဒီ့ သုညတစ္လံုးေပါ့
အလုပ္ကေန
ႏြမ္းလ်ေနတဲ့စိတ္၊ ေသေနတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ ့အိမ္ကိုျပန္
ေရကို ေျခြေျခြတာတာခ်ိဳး
ေျခြေျခြတာတာစားေသာက္ျပီး
နားအေဟာင္းေတြက ေတာင္းဆိုလို ့
ျပည္ပ ေရဒီယိုအသံလႊင့္ဌာန တစ္ခုကိုဖြင့္ျပီးနားေထာင္လိုက္တယ္။
ေၾသာ္…သတင္းေတြကလည္း အသစ္ေပမယ့္ အေဟာင္း
တစ္ေန ့နဲ ့တစ္ေန ့date သာေျပာင္းသြားတယ္
ငါတို ့ထပ္တလဲလဲ ခံစားေနရတဲ့ ဆင္တူရိုးမွား ဆင္းရဲဒုကၡ အေဟာင္းေတြ….
ဒီလိုနဲ ့…
မျဖစ္စေလာက္ တက္ၾကြမွဳေလးပါေပ်ာက္
ငါ့ အေတြးေတြကလည္း ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္နဲ ့။

အို…ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
မၾကာခင္မွာ ေရာက္လာေတာ့မယ့္ စာေမးပြဲအတြက္
စိတ္ညစ္စရာေတြကို အားတင္းေျဖေဖ်ာက္
ကဗ်ာမဆန္တဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ
ကြန္ပ်ဴတာ ပရိုဂရမ္းမင္း စာအုပ္တစ္အုပ္ကို အားတင္းဖတ္ေနတဲ့သူကေတာ့
သုညမ်ိဳးဆက္သစ္ ငါပဲေပါ့။
ေၾသာ္ …ျခင္ေတြျခင္ေတြ
ဒင္းတို ့က ကိုက္ႏိုင္ေပမယ့္
ငါက မရိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး
အိပ္လိုက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။
ဒီလိုနဲ ့အိပ္ရာဝင္ရင္း နာရီကိုႏွိဳးစက္ေပး
သန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္မွာ ေရထတင္ေရးအတြက္။

အဲဒါဟာ ထူးျခားမွဳ မရွိတဲ့
ငါ့ဘဝ ပံုေသတစ္ေန ့တာေတြေပါ့။
စေန၊ တနဂၤေႏြ ညေတြ ဆိုရင္ေတာ့
ငါ့ရဲ ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို
ရြန္နီရဲ ့ေျခေထာက္ထဲထည့္
ေရာ္နယ္ဒို ရဲ ့ေျခေထာက္ထဲထည့္နဲ ့...
ရြန္နီေရ…..မင္းဟာငါ့ရဲ ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲျဖစ္တယ္။

ေၾသာ္…ဘဝ၊ဘဝ
ဝမ္းတစ္ထြာ ဝရံုေလးေတာင္မွ
တစ္ေနကုန္ေျပးလႊားေနရပါလား။
လူ ့ဘဝရဲ ့အေျခခံအက်ဆံုးျဖစ္တဲ့
စားဝတ္ေနေရးဆိုတဲ့
တိမ္တိမ္ေလးနဲ ့နက္တဲ့ ျမစ္က်ဥ္းထဲမွာ
မရွဴမလွေရတိမ္နစ္ေနရေတာ့လည္း
ေၾကြးေဟာင္းဆပ္ႏိုင္ဖို ့ဆိုတာလည္း ေဝးလွ
တစ္ခါ တစ္ခါ အေမ့အေၾကာင္းေတြးရင္ မ်က္ရည္က်တယ္။
ခ်စ္သူနဲ ့ႏွလံုးသားခ်င္း ဝတ္မွဳန္ကူး
သံေယာဇဥ္ကမၻာေလးတစ္ခု တည္ဖို ့အေရးဆိုရင္ေတာ့
ပိုျပီးေတာ့ေတာင္ ေဝးလွေသးတယ္။

ေတာက္! ဘယ္ဘဝက ဝဋ္ေၾကြးေတြလဲ။
ေခတ္၊ အစာအိမ္နဲ ့ ဆႏၵတို ့ရဲ ့သံုးပြင့္ဆိုင္စစ္ပြဲထဲမွာ
ငါေတာ့
လွံသြားထက္ထက္ေတြ ရင္မွာ စူးေနျပီ။
ခံစား ခ်က္ေတြ ဝင္ကာ ရူးေနျပီ။

ေၾသာ္….ဒါဟာ လူလတ္တန္းစား ဘဝတဲ့လား။
သုညမွာ အလတ္စားေတြ အၾကီးစားေတြ ရွိေသးသလား။
သုညဟာ ၾကီးၾကီး ငယ္ငယ္၊ ပိန္ပိန္ေဖာင္းေဖာင္း သုညက သုညပါပဲ။
သုညက ေက်ာသားရင္သား မခြဲျခားပဲ
ဆင္းရဲျခင္းဒုကၡကို ေပးတယ္။

ျမဴေတြဆုိင္းသလို မွဳန္ဝါးေနတဲ့ အနာဂတ္ေရ...
ငါ..ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပါ့ေပါ့နဲ ့အရိုးရွင္းဆံုးမက္ထားခဲ့တဲ့
ရြက္ၾကမ္းေရက်ိဳ အိပ္မက္ေလးေတြဆီကို ေရာက္ဖုိ ့အေရးေတာင္
ဘယ္လို လမ္းက ေလွ်ာက္ရမွာလဲ။
အေျဖမျမင္ေလာက္ေအာင္ သိပ္ခက္တယ္။
ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ပ်က္တယ္။

ေလထဲမွာ တိုက္အိမ္ေဆာက္လိုက္
ေရထဲမွာ အရုပ္ေရးလိုက္နဲ ့
ငါ့ ဘဝက ဒီအတိုင္းေၾကြလြင့္ ရေတာ့မွာလား။
ရင္ထဲမွာ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ အသံေတြကို ဥေပကၡာျပဳျပီး
ငါတစ္သက္လံုး ဟန္ေဆာင္ေနလိုက္ ရေတာ့မွာလား။
ငါ့ရင္ထဲက ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ အေတြးေတြကို
ဒီတစ္ည ေလာက္ေဖ်ာက္ခ်င္တယ္။
စည္တစ္ဂ်ား ေလာက္ ေသာက္ခ်င္တယ္။

ေၾသာ္…
ႏွစ္အသစ္မွာ
ေခတ္အသစ္ကိုစဖို ့
သၾကၤန္ေတးေတြကေတာ့
အသံေပးေနၾကျပီ။

ေကာင္းကင္ကို