ဖ်ားနာေနတဲ့ မုတ္သုန္ၿမဳိ႕

ငရဲႀကီးရွစ္ထပ္နဲ႔ နတ္ျပည္ ေျခာက္ထပ္ ဘံုဘ၀ အစံုပါတဲ႔ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို ျပပါဆုိရင္ေတာ႔ ဘဂၤလား ပင္လယ္ေအာ္ကို အထက္စီးက ၾကည္႔ေနတတ္တဲ႔ ရန္ကုန္ဆုိတဲ႔ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕၊ ၾကယ္ငါးပြင္႔ ဟုိတယ္ႀကီးေတြမွာ ေဒၚလာ ၁၅၀တန္ ညအိပ္ခန္းေတြ ရွိသလို ေငြငါးရာက်ပ္နဲ႔ ေက်ာတစ္ခင္းစာလည္း ရႏုိင္တဲ႔ၿမိဳ႕။ တခ်ိန္တုန္းကေတာ႔ အတိတ္ပီပီ ေရႊထီးေဆာင္းခဲ႔တဲ႔ ကာလေတြ ရွိခဲ႔ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီ စ်ာပနက အျဖဴအမည္း ကားခ်ပ္ေတြထဲမွာ ခပ္၀ါး၀ါးသာ ဆေတြးႏိုင္တဲ႔ အေျခအေန။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးမွာ အေပါဆံုးက ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္နဲ႔ KTVလို႔ အဲဒီၿမိဳ႕သားတစ္ေယာက္က နာနာက်ည္းက်ည္း မွတ္ခ်က္ခ်တယ္။ အသက္အာမခံခ်က္ မရွိသလုိ ေပါက္ၿပဲေနတဲ႔ ပလက္ေဖာင္းေတြနဲ႔ ျပည္႔ႏွက္ေနတယ္။ အထူးယာဥ္တန္းေတြအတြက္ နာရီပိုင္းအတြင္း လမ္းသစ္ေတြ ခင္းျပတတ္သလို ရက္ပိုင္းအတြင္း သက္တမ္းကုန္တတ္တဲ႔ ကတၱရာလမ္းေတြနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခဲ႔တဲ႔ၿမိဳ႕ေလ။

တခ်ိန္တုန္းကေတာ႔ စိမ္းလန္းခဲ႔ဖူးတယ္။ တခ်ိန္တုန္းက ၾကြယ္၀ခဲ႔ဖူးတယ္။ တခ်ိန္တုန္းကေတာ႔ ပညာတတ္ခဲ႔ဖူးတယ္။ အခုေတာ႔ ကူးစက္ေရာဂါ ထိသြားတဲ႔ မိန္းမပ်က္ တစ္ေယာက္လုိ ဘယ္သူမွ အဆက္အဆံ မလုပ္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ဘကုန္း၊ စလံုး၊ ဂငယ္ကုန္းအထိ ေျခဆန္႔သြားခဲ႔တဲ႔ သူ႔ၿမိဳ႕သားေတြကေတာင္ ၀လံုးလို႔ ေလွာင္ေျပာင္ ေခၚေနၾကၿပီ။ ၿမိဳ႕အဂၤါရပ္ေတြထဲမွာ လွ်ပ္စစ္မီး ရွိရမယ္၊ သန္႔ရွင္းေရးစနစ္ ရွိရမယ္၊ က်န္းမာေရး ေစာင္႔ေရွာက္မႈ ရွိရမယ္၊ ေသာက္သံုးေရ သန္႔ရွင္းစြာ ရရွိရမယ္၊ ဂလုိဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းနဲ႔ ဖက္လွဲတကင္း ျဖစ္ရမယ္ အဲဒီိလို တစ္ေယာက္ေယာက္က ေျပာခဲ႔ရင္ သူဟာ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ မဟုတ္ေတာ႔ဘူးေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ လူဦးေရ ေျခာက္သန္းေက်ာ္ဟာ သူ႕ရင္ဘတ္ထဲမွာ ရွင္သန္ ေနထုိင္တုန္းပါ။ သူ႔အေရျပားေပၚမွာ လူသူမရွိတဲ႔ ကြန္ဒိုတုိက္ခန္းတြဲေတြ ရွိေနသလို တစ္ေယာက္ ကိုယ္ေငြ႔ တစ္ေယာက္ ျပန္ခ်ံဳလို႔ ရတဲ႔ ၿမိဳ႕သစ္တဲစုေလးေတြလည္း ရွိေနတယ္ေလ။ ေလးတိုင္စင္၀ါးခင္းကို ကမၻာဆန္မႈက ေထာက္ကူေပးထားတဲ့ ပလတ္စတစ္ ရြက္ဖ်င္စေတြလည္း လြယ္လြယ္ကူကူ ၀ယ္လို႔ရတယ္ေလ။ ရာသီဥတု သာေတာင္႔သာယာ ဆုိေပမယ္႔ ခ်ဴခ်ာတတ္တဲ႔ ကေလးငယ္ေတြလည္း ရွိေနတတ္တဲ႔ၿမိဳ႕။

အရင္ကေတာ႔ နယ္ၿမိဳ႕ေတြသြားရင္ ရန္ကုန္သားေတြကေလ ဆုိၿပီး ပံုျပင္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ၾကားရတတ္တဲ႔ၿမိဳ႕။ အခုေတာ႔ ပတ္စ္စပို႔အနီေတြ ထုတ္ထုတ္ေပးၿပီး ျပန္လာတဲ႔သူေတြကို ဘာလက္ေဆာင္ပါသလဲလို႔ စီး စီးေမးတတ္တဲ႔ၿမိဳ႕ေလ။ အဂၤါၿဂိဳဟ္ေပၚက ေျမအေနအထားကို မွန္ေျပာင္းနဲ႔ လွမ္းၾကည္႔လု႔ိ ရသလို အ၀ီစိသြားတဲ႔ အထူးရထားကို လွမ္းတားၿပီး အထက္တန္းက တက္စီးလုိ႔ရတဲ႔ၿမိဳ႕။ ဟံသာ၀တီ ဧကရာဇ္ ရာဇာဓိရာဇ္ တစ္ေယာက္ တိမ္းေရွာင္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ၿမိဳ႕။ ရန္သူေတြ ၾကားထဲကေန သီေပါမင္းတစ္ေယာက္ ေရႊတိဂံုတက္ဖူးဖို႔ ေရာက္ခဲ႔ဖူးတယ္။ ျပည္တြင္းစစ္ကာလမွာ ၀ါရွင္တန္ၿမိဳ႕သားေတြ သူ႔ၿမိဳ႕ကုိ ကိုယ္တုိင္ ထြက္ကာ ကြယ္ရသလုိ ဗိုလ္စိန္မွန္တစ္ေယာက္ တပ္စိတ္ေလးတစ္စိတ္နဲ႔ အေပ်ာ္တမ္းတပ္၊ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားတပ္ေတြနဲ႔ အင္းစိန္တုိက္ပြဲမွာ တစ္လက္မခ်င္း ခုခံခဲ႔ရတဲ႔ၿမိဳ႕။ အဲဒီအခ်ိန္ကလည္း တခ်ိဳ႕ေတြက ရန္ကုန္ကို ဟားတုိက္ခဲ႔တာပဲ။ ရာဇသႀကၤန္ ဒလက ျပန္တုန္းကလို ေဖာက္ျပန္တဲ႔ အေတြးမ်ိဳးေတာ႔ ရန္ကုန္က မေတြးခဲ႔ရိုးအမွန္ပါ။ ပံုေသကားခ်ပ္ေန႔ေတြကို တင္ဆက္ၿပီးရင္ အေျပာင္းအလဲကို ညေနစာငတ္သူ တစ္ေယာက္လို သူ ဆာေလာင္တတ္ခဲ႔တယ္။ မေျပာင္းလဲႏုိင္တဲ႔ သူကိုယ္တုိင္ မေက်မနပ္နဲ႔။ အခ်ိန္ကာလက ဇရာ ဘယ္ေလာက္ျပျပ သူသံေ၀ဂယူလုိ႔ မရဘူး။ သူမွ မေစာင္႔ေရွာက္ရင္ အုပ္ထိန္းသူမဲ႔ေတာ႔မယ္႔ ေျမးငယ္ေတြကို သနားတဲ႔ အဘြားအုိတစ္ေယာက္လုိေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ သူကို္ယ္တုိင္ ယိုင္တိယုိင္တုိင္နဲ႔ဆုိတာ သူသိတယ္။ ရုတ္တရက္ၾကည္႔ရင္ စစ္ၿပီးစ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လို မုဆိုးမ၊ တစ္ခုလပ္နဲ႔ ကေလးငယ္ေတြ သိပ္မ်ားေနတဲ႔ၿမိဳ႕။ အေ၀းေရာက္ လင္သားေတြ အလုပ္အကိုင္ အဆင္ေျပပါေစ ဆုေတာင္းေနရတဲ႔ၿမိဳ႕။ လယ္ကန္သင္းေတြကို ၿဖိဳ၊ ေျမကြက္အသစ္ေတြရိုက္လို႔ သူ႔ၿမိဳ႕ခံေတြကို ေနရာထုိင္ခင္း လုပ္လုပ္ေပးရတယ္။ အခ်က္အခ်ာ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ တုိင္းတပါးသား လက္ေအာက္ေတြ က်ေရာက္ေနလုိ႔။ သူက တစ္ခါတစ္ခါ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ ေျပာသလိုလဲ ေနတတ္တယ္ `နာက်င္တဲ႔အခါ မေအာ္ဘဲ၊ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ႔အခါ ရယ္ေမာဖို႔ ေနာက္မက်ေအာင္ ေနတတ္ခဲ႔´။ ဗံုးဆံ၊ အေျမာက္ဆံကို ေၾကာက္လုိ႔ ၀ါးရင္းတုတ္နဲ႔ရိုက္လည္း အံႀကိတ္ခံ၊ ရို္င္ဖယ္နဲ႔ ခ်ိန္ပစ္လဲ အသံသိပ္မထြက္ရဲခဲ႔ဘူး။

အခုေတာ႔ ေခတ္နဲ႔အညီ သူ႔ဆီမွာ ေၾကးစားကလပ္အသင္းေတြလည္း ရွိေနၿပီ။ ေလာင္းကစားဒုိင္ကေတာ႔ အရင္ကတည္းက မႈိလုိပြေနတာမုိ႔ သူ႔အတြက္ သိပ္အေရးမႀကီး။ ကမၻာေပၚ ဦးေႏွာက္ႀကီးႀကီးေတြ ေခါင္းစားေအာင္ ျပႆနာရွာေပးတတ္ၿပီ။ ကူးစက္ေရာဂါေတြကိုလည္း ေဖာေဖာသီသီ လက္ခံသလို အဏုျမဴဗံုး ထေပါက္မွာ စိတ္မပူတတ္ေတာ႔ဘူး။ မနက္ဆုိရင္ ပါးစပ္ေျခာက္သန္းကို ဘယ္လိုေကၽြးမလဲ ေခါင္းစားေနရေပမယ္႔ ညက်ရင္ေတာ႔ ဘီယာပရိုမိုးရွင္းေတြနဲ႔ အေသာက္ မပ်က္တဲ႔ၿမိဳ႕။ လူ႔ဘ၀စည္းစိမ္မွာ အဆုိး ေလာကဓံ ေလးပါးကို ထိန္ခ်န္လို႔ မရဘူး။ အခါးသီးဆံုးညဆုိတာ အခ်ိဳၿမိန္ဆံုး မနက္ျဖန္လို႔ တေဘာင္လုိလုိ ငေၾကာင္လုိုလိုနဲ႔ မူး မူးၿပီး ထေျပာတတ္တဲ႔ၿမိဳ႕။

ေျမပံုတလြဲႀကီးနဲ႔ ရတနာေတြ ရွိရာဆီ သြားမယ္လို႔ အရူးေတြ ေဆာ္ၾသၿပီး ေနာက္ေဖးေပါက္က ျပန္တက္၊ သူမ်ား ညစာေတြ ခုိးခိုးစားတတ္တဲ႔ အရူးေတြ ရွိေနတတ္တဲ႔ၿမိဳ႕။ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ဂုဏ္ထူးေတြထဲမွာ မိန္းမပ်က္နဲ႔ အက်ဥ္းေထာင္ အေၾကာင္းေတြပါရင္ Grade(A) ရႏုိင္မယ္႔ၿမိဳ႕ေလ။ အမွန္အကန္ဆိုရင္ေတာ႔ နံရံေလးဘက္ ပိတ္ထားတယ္။ အတုေတြ သိပ္မ်ားေတာ႔ ရွားပါးတဲ႔ အမွန္တရားကို အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ထည္႔ထားတာပါလို႔ သတင္းေထာက္ေတြကို စိတ္ရူးေပါက္ၿပီး ရွင္းရွင္းျပ တတ္ေသးတယ္။ အတုကလည္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားသလဲဆုိေတာ႔ ခင္ဗ်ား ျမင္ျမင္သမွ် အကုန္အတုႀကီးပဲ။ ေဆး၀ါးအတု၊ ပြဲစားအတု၊ ကားအတု၊ တိုက္အတု၊ လက္ကို္င္ဖုန္းအတု၊ ကြန္ပ်ဴတာ ေဆာ႔ဖ္၀ဲလ္အတု၊ ဗိုင္းရပ္စ္အတု၊ ၿပီးေတာ႔ မ်က္ႏွာအတုနဲ႔ လူေတြ၊ တရားရံုးအတု၊ စီရင္ခ်က္အတု၊ အမိန္႔ေၾကာ္ျငာစာအတု၊ အေမြစား အေမြခံအတု၊ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ အတုကေန ဒီမုိကေရစီအတု အထိ။ အတုဆုိရင္ အကုန္ရွိေနတတ္တယ္။

ပလက္ေဖာင္းေပၚ လမ္းမေလွ်ာက္ပါနဲ႔၊ ႀကိဳက္တဲ႔ေနရာ အမႈိက္ပစ္ပါ၊ တရားဥပေဒကို လက္တစ္လံုးျခား လုိက္နာပါ၊ အသက္ရွဴက်ပ္ရင္ ကင္းၿမီးေကာက္ ေထာင္ၿပီး ေနထုိင္ပါ၊ မီးပ်က္ပ်က္ မီးလာလာ ဒီေစ်းပဲ၊ ဒါဟာ အခြင္႔အေရးတစ္ရပ္။ အဲဒီလို ျမင္တတ္ဖုိ႔ မုတ္သုန္ကို လြယ္အိတ္လို လြယ္ၿပီး အသက္အရြယ္မေရြး ေသြးလြန္တုပ္ေကြးေရာဂါ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်အတြက္ အလုပ္လက္မဲ႔ေပမယ္႔လည္း တစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္ တစ္ေယာက္ မွ်ေသာက္တတ္တဲ႔ ရန္ကုန္။

လမ္းႀကံဳရင္ လာလည္ပါ။ ညအိပ္စရာ ခက္တဲ႔အတြက္ မိတ္ေဆြကို တကူးတက ဖိတ္မေနေတာ႔ပါဘူး။
မိုးလႈိင္ည