အဖဲြ႔အစည္းေတြ သိပ္မ်ားေနသလား

ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာျပည္သားေတြ မညီညြတ္ၾကဘူး၊ အဖဲြ႔ေတြ အမ်ားႀကီးဖဲြ႔ထားၾကတယ္လုိ႔ မထင္ဘူးလား။ ႏွစ္ခုလုံး ဟုတ္ပါတယ္။ မညီဘူး၊ အဖဲြ႔ေတြ မ်ားတယ္။

ဘယ္သူေတြညီၾကသလဲ

ဆဒန္ဟူစိန္ကုိ ဆန္႔က်င္ခ့ဲၾကတ့ဲ အီရတ္ေတြလည္း ျပည္ပမွာ မညီမညြတ္ ရပ္တည္ခ့ဲၾကတာပါ။ တရုပ္ႏုိင္ငံ၊ တိဘက္ေဒသအေရးလုပ္ေနသူေတြလည္း အသံတခုတည္း မထြက္ၾကပါဘူး၊ တိဘက္ေခါင္းေဆာင္ ဒလုိင္လားမားနဲ႔ ညိွႏိႈင္းလုိ႔မရတ့ဲ ျပည္ပေရာက္တိဘက္ေတြအေၾကာင္း ၾကားၾကမွာပါ။ လူဆုိတာ သေဘာထားကဲြတတ္တ့ဲသဘာ၀ ရိွတာေၾကာင့္ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာျပည္သားေတြလည္း သေဘာထားကဲြၾက၊ မညီညြတ္ၾကတာ မထူးဆန္းပါ။ ထပ္ေျပာရရင္ ညီညြတ္မႈ အားနည္းတာ တျခားႏုိင္ငံသားေတြမွာလည္း ရိွတာပါပဲ။ ဒီစာမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာ အဖဲြ႔ေတြ မ်ားျပားရျခင္းအေၾကာင္းကုိပဲ ေရးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကုိယ္ေတာ္ လုပ္ကုိင္လုိ႔ မရတ့ဲအတြက္ စုေပါင္းလုပ္ကုိင္ၾက၊ အဖဲြ႔ဖဲြ႔ၿပီး လုပ္ကုိင္ၾကတာပါ။ ဒီလုိနဲ႔ စိတ္ကူးတူသူ၊ ေနာက္ခံအေၾကာင္းအရာတူသူေတြက အုပ္စုေတြ အဖဲြ႔ေတြ ဖဲြ႔စည္းလုပ္ကုိင္ေနၾကပါၿပီ။



လူနည္းစုတုိင္းရင္းသားမ်ား

ျမန္မာျပည္မွာ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစု ဆယ္စုမက ကဲြျပားေနတာလည္း အဖဲြ႔အစည္း မ်ားျပားရတ့ဲအေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဥပမာ - ကခ်င္အမ်ဳိးသမီးအဖဲြ႔ကုိ ၾကည့္ပါ။ သူတုိ႔ဟာ သူတုိ႔ကြ်မ္းက်င္တာကုိ ေရြးခ်ယ္သူေတြပါ။ ကခ်င္ေဒသအေၾကာင္းကုိ သူတုိ႔ သိတယ္။ အဲဒီေဒသမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူတုိ႔ တတ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ကုိင္ေနၾကတယ္။ သူတုိ႔ေဒသ၊ သူတုိ႔နဲ႔ ဘာသာစကားတူသူေတြရဲ႕ အေၾကာင္းကုိပဲ သူတုိ႔ ပုိၿပီး စိတ္၀င္စားပါတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔နီးတ့ဲ ရွမ္းျပည္နယ္၊ မႏၱေလးတုိင္းတုိ႔မွာ ျဖစ္ေနတာေတြကုိ သိပ္ၿပီး စိတ္မ၀င္စားႏုိင္တာလည္း သဘာ၀ က်ပါတယ္။ တျခားတုိင္းရင္းသားေတြကလည္း သူတုိ႔ေဒသအေရးကုိ သူတုိ႔ေလာက္ မလုပ္ႏုိင္ မသိႏုိင္ပါ။

ကခ်င္ေတြလုိပဲ ရွမ္း၊ ကရင္၊ ရခုိင္ စသျဖင့္ မတူတ့ဲ တုိင္းရင္းသားအုပ္စုေတြလည္း ရိွပါတယ္။ သီးျခားစီ လႈပ္ရွားၾကတ့ဲအတြက္ အဖဲြ႔ေတြ မ်ားလာပါတယ္။

အဖဲြ႔ေတြ နည္းသြားေအာင္ ေပါင္းစပ္လုိက္လုိ႔မရဘူးလားလုိ႔ ေမးခ်င္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါဆုိ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး၊ “မြန္ႏွင့္ကခ်င္အမ်ဳိးသမီးမ်ားအဖဲြ႔” ဆုိၿပီး။ လူခ်င္းဘယ္ေလာက္ပဲခင္ခင္ အဲသလုိဖဲြ႔လုိ႔ေတာ့ မရပါဘူး။ တျခားႏုိင္ငံေတြမွာလည္း ရမယ္ မထင္ပါဘူး။



ဦးစားေပးမႈ

အေၾကာင္းအရာတူေပမယ့္ ဒီလူမ်ဳိးစုတခုထဲမွာပဲ ၂ ဖဲြ႔ျဖစ္ေနတာမ်ဳိး ရိွပါတယ္။ အဲဒါဆုိရင္လည္း ျပင္ပကမၻာက သိေအာင္ လႈံ႔ေဆာ္တ့ဲအဖဲြ႔၊ ေဒသခံေတြကုိ ပညာေပးတ့ဲအဖဲြ႔၊ အမည္ခံဖဲြ႔ထားတာ၊ အင္အားသိပ္မရိွေတာ့တာ၊ အေျခစုိက္လုပ္ကုိင္တ့ဲေဒသကဲြျပားတာ စသျဖင့္ မတူတာေတြ ရိွႏုိင္ပါတယ္။



အေၾကာင္းအရာမတူ

စကားမတူတ့ဲ လူမ်ဳိးစုႏွစ္ဖဲြ႔ ေပါင္းလုိ႔မရတာ ဟုတ္ပါၿပီ၊ စကားတူသူေတြက ဘာေၾကာင့္ ခဲြလုပ္ၾကသလဲဆုိတ့ဲ ေမးခြန္း ရိွႏုိင္ပါတယ္။ ကုိယ္စိတ္ပါတ့ဲ၊ ႏွစ္သက္တ့ဲအလုပ္ကုိ ပုိၿပီး လုပ္ခ်င္ၾကလုိ႔ ခဲြလုပ္ၾကတာပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေဆာင္ရြက္စရာေတြက သိပ္မ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ စာေပ၊ ဘာသာစကား၊ ႏုိင္ငံေရး၊ လူငယ္၊ အမ်ဳိးသမီး၊ လူ႔အခြင့္အေရး၊ အႏုပညာ ကုိယ္သန္ရာကုိ လုပ္ပါလိမ့္မယ္။

ထပ္ဖဲြ႔သင့္တာေတြ ရိွေနပါေသးတယ္။ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ၊ ၿပီးေတာ့ နယ္စပ္ေဒသေတြမွာရိွတ့ဲ ကေလးအလုပ္သမား၊ ကေလးစစ္သား၊ ေျမျမဳပ္မိုင္း၊ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းမႈ၊ ကေလးျပည့္တန္ဆာ၊ မူးယစ္ေဆး စတ့ဲ ျပႆနာေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဦးစားေပးလုပ္ကုိင္တ့ဲ အဖဲြ႔မ်ဳိးေတြ လုိေနပါေသးတယ္။

အလယ္တန္းေက်ာင္းသား၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ ကေလးေတြကုိ စစ္ထဲ၀င္ခုိင္းတာေတြက ကာယကံရွင္ကေလးမ်ားအတြက္၊ သူတုိ႔မိဘမ်ားအတြက္ ရင္နာစရာ ျဖစ္ရပ္ပါ။ ေျမျမွဳပ္မိုင္းေတြကလည္း ျပည္နယ္နဲ႔တုိင္း ၉ ခုေလာက္မွာ ရိွသတ့ဲ။

နယ္စပ္ေဒသ ျပည့္တန္ဆာေတြထဲမွာ ျမန္မာျပည္သား ကေလးငယ္ေတြရိွတယ္ ဆုိတ့ဲ သတင္းေတြလည္း ၾကားဖူးၾကမွာပါပဲ။



လြတ္လပ္စြာဖြဲ႔စည္းခြင့္

၁၉၈၈ ႏွစ္ကုန္ပုိင္း မွာ စစ္အစုိးရခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြ ဖဲြ႔လုိက္တာ အဖဲြ႔ေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္သြားပါတယ္။ အခြင့္အေရးရရင္ ဒီလုိပါပဲ။

ဒီေန႔ကာလ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာျပည္သားေတြလည္း ဖဲြ႔ၾကစုိ႔ေဟ့ဆုိရင္ ဖဲြ႔လုိက္ၾက လုပ္လုိက္ၾကတာပါပဲ။ အဖဲြ႔အစည္းမွတ္ပုံတင္ဖုိ႔ မလုိတာ၊ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတြ ေတာင္းဖုိ႔မလုိတာကလည္း အဖဲြ႔မ်ားရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းတရပ္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။



တရားမ၀င္ေနထုိင္ျခင္း

ျပည္ပက အဖဲြ႔ေတြမွာ လူအမ်ားစုက မွတ္ပုံတင္ကဒ္၊ ပတ္စ္ပုိ႔၊ ေနထုိင္ခြင့္လက္မွတ္ မရိွၾကပါဘူး။ တရားမ၀င္ေနေပမယ့္ ဧည့္စာရင္းစစ္တ့ဲထုံးစံမရိွေတာ့ အတန္အသင့့္ လြတ္လပ္ပါတယ္။ ခရီးသြားရဖုိ႔ေတာ့ ခက္ပါတယ္။ သြားလာဖုိ႔၊ စုစည္းၾကဖုိ႔ မလြယ္ပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ္ေရာက္ရိွရာ ေဒသမွာ အဆင္ေျပသလုိ ဖဲြ႔စည္း လုပ္ကုိင္ၾကပါတယ္။



စိတ္ကူးယဥ္

တညီတညြတ္တည္း အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ႀကီးတခုဖဲြ႔ၾက၊ အဲဒီေအာက္မွာ လူငယ္ေရးရာ အမ်ဳိးသမီးေရးရာ တုိင္းရင္းသားေရးရာ စသျဖင့္ ေခါင္းစဥ္ခဲြ ေကာ္မတီခဲြေတြ တာ၀န္အသီးသီးယူၿပီး လုပ္ရင္ ေကာင္းမလား။ အင္း - ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္တ့ဲအႀကံပါ။

အဖဲြ႔ေတြက နယ္စပ္ေဒသမွာ အထူးသျဖင့္ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ အေျခစုိက္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြ စုစည္းၿပီး ညီညြတ္တ့ဲအင္အားႀကီး ျဖစ္ေပၚလာမယ္ဆုိရင္ အိမ္ရွင္ထုိင္းအစုိးရက အဲဒီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ႀကီးကုိ ေခ်မႈန္းပါလိမ့္မယ္။



အဖဲြ႔မ်ားျပားျခင္းရဲ႕ အားသာခ်က္

နမူနာ ၁ - လူ၂ေယာက္နဲ႔ အဖဲြ႔ဖဲြ႔မယ္ ဆုိရင္ ေျပာင္ေလွာင္ခ်င္သူေတြ ရိွပါတယ္။ အင္အားနည္းေပမယ့္ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အလုပ္လုပ္ႏုိင္တ့ဲအဖဲြ႔ ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။

နမူနာ ၂ - ထုိင္းအေျခစုိက္ အလုပ္သမားအဖဲြ႔တခုက ၂ဖဲြ႔ကြဲသြားတယ္ ဆုိပါစုိ႔။ အဲဒီ၂ဖဲြ႔လုံးကလည္း လုပ္ငန္းဆက္လက္လည္ပတ္မယ္ဆုိရင္ အကဲြေကာင္းတယ္လုိ႔ ဆုိရပါမယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံအႏွံ႔ ျမန္မာျပည္သားအလုပ္သမားေတြက သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ရိွတာမုိ႔ သူတုိ႔အတြက္ အက်ဳိးေဆာင္ေပးမယ့္ အဖဲြ႔ေတြ အမ်ားအျပား လုိအပ္ေနလုိ႔ပါပဲ။

နမူနာ ၃ - ဇြန္ ၁၉ ရက္ေန႔ဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေမြးေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။ “ျမန္မာႏုိင္ငံအမ်ဳိးသမီးမ်ားေန႔” ဆုိၿပီး တခ်ဳိ႕က အခမ္းအနား ျပဳလုပ္ၾကတယ္။ မၾကာေသးခင္ႏွစ္ေတြအတြင္း အမ်ဳိးသမီးအဖဲြ႔တခုက ဇြန္ ၁၉ မွာ ေဒၚစုေမြးေန႔နဲ႔ ပတ္သက္တ့ဲ အစီအစဥ္ေတြပဲ လုပ္ဖုိ႔ မူခ်လုိက္တယ္။ ရလဒ္က သေဘာထားျခင္း မတုိက္ဆုိင္တ့ဲ အဖဲြ႔၀င္တခ်ဳိ႕က အဖဲြ႔သစ္တခု ထူေထာင္လုိက္တယ္၊ အဲဒီေန႔ေရာက္တုိင္း ျမန္မာႏုိင္ငံအမ်ဳိးသမီးမ်ားေန႔ ဆုိၿပီး ခမ္းခမ္းနားနား က်င္းပတယ္။ မိဘမ့ဲကေလးေတြ၊ ခုိကုိးရာမ့ဲအမ်ဳိးသမီးေတြကုိ ကူညီတယ္၊ ေနရာထုိင္ခင္း စီစဥ္ေပးတယ္၊ စာသင္ေက်ာင္းလည္း ရိွတယ္။ ဒီ နမူနာေတြကုိၾကည့္ရင္ အဖဲြ႔ေတြ တုိးပြားလာတုိင္း အဆုိးျမင္လုိ႔ မျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားပါတယ္။ ။

မိုးမခမွတင္ျပသည္။