အဇၥ်တၱ

အဇၥ်တၱ
Monday, November 17th, 2008

အဇၥ်တၱ

တကယ္ေတာ့ အေတြးတခုကေန ေမြးဖြားခဲ့တာပါ။ အေတြးတခုကေန ေနာက္ထပ္ အေတြးေတြ ဆင့္ကဲ ျဖစ္ေပၚျပီး ဒီအေတြးေတြကို သိုေလွာင္ထားတဲ့ ေရေလွာင္ကန္ၾကီးဟာ စာအုပ္တအုပ္ျဖစ္တယ္။ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာ တခုျဖစ္တယ္။ ဘေလာ့တခုျဖစ္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ရုပ္ရွင္တပုဒ္ျဖစ္တယ္။ အေတြးေတြ ကူးသန္းဆက္ယွက္ရင္း ဒီအေတြးေတြ မျပန္႔ပြားဖို႔ အႏွစ္ ၂၀ ဆိုတာကို က်ေနာ္တို႔ဘာသာ က်ေနာ္တို႔ တီထြင္လိုက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဘာသာ က်ေနာ္တို႔ ကန္႔သတ္လိုက္ၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။

ဒီလိုနဲ႔ တိုးတက္သင့္တဲ့ အေတြးေတြသာ မတိုးတက္ခဲ့ဘူး။ ျပဳတ္က်က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာေပါင္းမ်ားစြာထဲမွာ စာရြက္ေတြထပ္ျပီး အျဖဳတ္ခံရဖို႔ မလိုလားခဲ့ဘူး။ သမိုင္းဆိုတာ ေအာင္ႏိုင္သူတို႔ ေရးရာ၏တဲ့။ ဒီလိုဆို ရႈံးနိမ့္သူေတြရဲ႔ ရာဇ၀င္ဟာ တရုတ္သမိုင္းထဲက ခ်င္ရွီဟြမ္ ဘုရင္ၾကီးလို ရွိရိွသမွ် မီးရႈိ႔ခ်င္တဲ့သူေတြက အခုအခ်ိန္ အမ်ားသား။ အခုလို အခ်ိန္္မွာ အရာအားလံုး ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားေအာင္ သံရည္ပူ တရွဲရွဲေလာင္းျပီး ေလာင္တိုက္သြင္းရင္ ေနာင္တခ်ိန္မွာ အရာအားလံုး ျငိမ္းခ်မ္းသြားမယ္ထင္လား ကိုယ့္လူ။ အေျခမခိုင္တဲ့ ေျခေထာက္တစံုနဲ႔ ေခါင္းေပၚတက္ရပ္ေနသူေတြအဖို႔ ေနာက္တခ်ိန္ဆိုတာ ျပဳတ္က်ဖို႔သာ ရွိတယ္။ အတၱနဲ႔ ေလာဘကို ကုိယ္စားျပဳတဲ့ အဇၥ်တၱနဲ႔ ကိုယ္တခုဟာ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ ၀တ္ျပီး အမ်ားေခါင္းေတြကို နင္းေခ်ထားတယ္။

တိုးတက္လာမယ့္ အနာဂတ္ေတြကို ရင္၀ယ္ပိုက္ဖို႔ ေနေနသာသာ စကၤာပူမွာ ေစ်း၀ယ္လို႔ အားရေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ အိမ္မွာ က်ယ္တဲ့ အိမ္က်ယ္ေတြအဖို႔ အျပင္က ေျပာစကား နားေထာင္ဖို႔ ေနေနသာသာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဗိုလ္လုပ္လို႔ အားမရႏိုင္ေသးဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ဒီအိမ္ၾကီးထဲမွာ လူေတြ နည္းခဲ့ျပီ။ ခါးခ်ိေအာင္ အေထာင္းခံဖို႔ ကိုယ့္ခါးကို ေကာ့ေပးၾကရတယ္။ နားမခ်ိေအာင္ အေထာင္းခံဖို႔ ေလလိႈင္းေတြက အဆက္မျပတ္ လႊတ္ေပးေနၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔က အမွန္တခ်ိဳ႔နဲ႔ အမွားသံုးပံုႏွစ္ပံုကို ေရာ cocktail အျဖစ္ တင္ဆက္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔က အမွားေတြအမ်ားၾကီးမွာ အမွန္ တလံုး ၂ လံုး ထည့္ျပီး အမွန္လို႔ ေျပာခ်င္ၾကတယ္။ နားေကာ ခါးေကာ ခ်ိသြားၾကသူေတြအဖို႔ေတာ့ ေဂ်ာင္းရင္ေဂ်ာင္း ေအာင္းရင္ေအာင္းပဲ ကိုယ့္လူ။ မေအာင္းဘဲ ေအာင္လံ လႊင့္သူေတြအတြက္ကေတာ့ ခ်ိဳးဖ်က္ခံထားရတဲ့ အမွန္တရားနဲ႔ ဥပေဒက ေစာင့္လ်က္ပဲေပါ့။

ေျပာခြင့္မရလို႔သာ မေျပာၾကတာ.. ရင္ဘတ္ထဲက အသံေတြဟာ ေျဗာင္းဆန္ေနတယ္။ အေျပာခံႏိုင္ဖို႔ ေနေနသာသာ က်သြားတဲ့ ကာတြန္းတပံုဟာ သူတို႔အတြက္ က်ဥ္စက္နဲ႔ အတို႔ခံရသလိုပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ေျပာတဲ့ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာမယ့္ ေန႔တေန႔ကို ငါတို႔ေတြ လက္ကေလးပိုက္ျပီး ထိုင္ေစာင့္ရဦးမယ္။ ငါတို႔ေတြ ထိုင္ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ဟုိ အေၾကာ္သည္ မိန္းမ သမီးလဲ ကေလးေတြ တျပြတ္ၾကီးနဲ႔ အေၾကာ္ဆက္ေရာင္းဆဲေပါ့။ ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ ငါတို႔ အိမ္ေခါင္မိုးေတြ ေဆးျပန္မသုတ္ႏိုင္ခဲ့တာ ၾကာခဲ့ျပီ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အေျပာၾကီးတဲ့ ဟိုဘက္အိမ္က ပြဲစားသမီးလဲ ႏိုင္ငံျခားထြက္သြားခဲ့တာလဲ ၾကာခဲ့ျပီ။

ေျပာင္းလဲဖို႔ အခ်ိန္အခါတရပ္ဆိုတာ အခုအခ်ိန္ထိ မေျပာင္းလဲႏိုင္ခဲ့သလို ေျပာင္းလဲဖို႔သင့္တဲ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုးလဲ မေျပာင္းလဲႏိုင္ခဲ့တာ ၾကာပါျပီ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သူတို႔ေတြ နင္းေခ်သြားၾကသလို က်ေနာ္တို႔တေတြလဲ ကုိယ္နင္းေခ်ခဲ့ၾကတဲ့ အတိတ္ေတြကို အမွတ္မရဘဲ အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္မွန္းေနလို႔ေတာ့ မရဘူး ကိုယ့္လူ။


ကေဒါင္းညင္သာ