ၾသဂုတ္(၁၃)တစ္ေက်ာ့ျပန္လာေတာ့မည္ေလာ

၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ ဗိုလ္ေနဝင္းမွ လက္နက္အားကိုးျဖင့္ တိုင္းျပည္အာဏာကို သိမ္းယူခဲ့ၿပီးေနာက္ ပိုင္း အတိုက္အခံတိုင္းရင္းသားအင္အားစုမ်ားကို နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ တရၾကမ္းႏွိမ္ႏွင္းရာတြင္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း “မဆလ” တစ္ပါတီအာဏာရွင္တို႔တြင္ စစ္ေရးအသံုးစရိတ္ ႀကီးမားမႈတုိ႔ေၾကာင့္ ျပည္တြင္းဘ႑ာေငြ အတိုင္းထက္အလြန္ လိုအပ္လာေလသည္။ ထို႔အျပင္ အစိုးရအတြင္း ျခစား မႈမ်ား၊ ေငြေၾကးအလြဲသံုးစားမႈမ်ား၊ လာဒ္စားမႈမ်ား မ်ားစြာရွိလာသည့္အတြက္ ေငြေၾကးခဝါခ်မႈ မ်ား၊ တိုင္းျပည္တြင္းရွိ သံယံဇာတပစၥည္းမ်ားကို ရသည့္ေစ်းျဖင့္ အလွ်င္စလို ေရာင္းခ်ျခင္းမ်ား ကို ျပဳလုပ္လာရေလသည္။ အထူးသျဖင့္ “မဆလ” တစ္ပါတီအာဏာရွင္တို႔က ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေရးႏွင့္ တိုင္းျပည္၏ ယိုယြင္းပ်က္စီးမႈကို ကာကြယ္ထိန္းသိမ္းရန္ဟု အေၾကာင္းျပခ်က္ ျဖင့္ တိုင္းျပည္ရိကၡာအတြက္ သိုေလွာင္ထားရွိေသာ ဆန္စပါးမ်ားကို ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ အဆမတန္ တင္ပို႔ေရာင္းခ်ခဲ့ေလသည္။

တပါတီအာဏာရွင္တုိ႔သည္ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္အတြင္း ဗမာျပည္တြင္ နာဂစ္ကဲ့သို႔ မုန္တိုင္း ဒဏ္ေၾကာင့္ ရာသီဥတု ဆိုးဝါးမႈျဖစ္ေစကာ လယ္ယာစိုက္ခင္းမ်ား၊ စားပင္သီးပင္မ်ား ပ်က္စီးခဲ့ ေလသည္။ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္တြင္ တိုင္းျပည္၌ ဆန္ေရစပါး အခက္အခဲရွိမည္ကိုသိေသာ္လည္း ထိုသို႔ ဆန္စပါးမ်ားကို အတိုင္းအတာမရွိ ျပည္ပသုိ႔ ေရာင္းခ်ခဲ့သည့္အတြက္ ျပည္တြင္းစားသံုးရန္ မလံု မေလာက္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ယင္းဂယက္ေၾကာင့္ ဗမာျပည္အလယ္ပိုင္းတြင္သာမက ရခိုင္ျပည္ အတြင္း အေျခခံလူထုမွာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈျပႆနာကို အႀကီးမားဆံုး ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရၿပီး၊ ထိုျပႆနာကို ေျဖရွင္းေပးရန္အတြက္ ရခိုင္ျပည္သူလူထုမွ ႏိုင္ငံျခားသို႔ တင္ပို႔ရန္ ဂိုေဒါင္မ်ား အတြင္း၌ သိုေလွာင္လွ်က္က်န္ရွိေသာ “ဆန္” မ်ားကို ရခိုင္ျပည္သူတို႔အား ေဝငွေရာင္းခ်ေပးရန္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ (၁၃) ရက္ေန႔တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာျဖင့္ ဆႏၵျပေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည္။

ထို႔သို႔ၿငိမ္းခ်မ္းစြာျဖင့္ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္ကို တစ္ပါတီအာဏာရွင္အစိုးရမွ မလိုက္ေလ်ာ သည့္အျပင္ ပုဒ္မ (၁၄၄) အေရးေပၚဥေပဒတရပ္ကို ထုတ္ျပန္ကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာျဖဴမွ အၾကမ္း ဖက္ ပစ္ခတ္ႏွိမ္ႏွင္းသျဖင့္ တစ္ေနရာထဲမွာပင္ ရခိုင္ျပည္သူလူထု (၂ဝဝ) ေက်ာ္ ပြဲခ်င္းၿပီး၊ ဒါဏ္ရာရသူ (၁ဝဝ) ေက်ာ္ခန္႔မွာ မိမိတို႔အေနျဖင့္ မေသေသးေၾကာင္း ေအာ္ဟစ္ေျပာဆို ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း အရွင္လတ္လတ္ ေျမျမႇဳပ္သၿဂႋဳဟ္ျခင္း၊ အခ်ဳိ႕ကို မီးေလာင္တိုက္သြင္း၍ သတ္ပစ္ျခင္းမ်ားကို ျပဳလိုက္ေလသည္။ ယင္းသို႔ စစ္အစိုးရမွ အၾကမ္းဖက္တိုက္ခိုက္ခဲ့စဥ္တြင္ စစ္ေတြလမ္းမႀကီးတေလွ်ာက္ ေသြးေခ်ာင္းစီးသြားခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၾသဂုတ္လ (၁၃) ရက္ေန႔ သည္ ရခုိင္ျပည္သူလူထု၏ရင္ဝယ္ နာက်ည္းမႈ၊ ဝမ္းနည္းမႈကိုျဖစ္ေစၿပီး ေၾကကြဲဖြယ္ေကာင္း ေသာ ေန႔ပင္ျဖစ္ေပသည္။

ယခုလည္း အေရွ႕ေတာင္အာရွ၏ စပါးက်ီကုိ နာဂစ္ေလမုန္တိုင္းဝင္ဖ်က္လို႔ ပ်က္စီး သြားေပၿပီ။ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ကကဲ့သို႔ ဗမာျပည္၏ သမိုင္းတေက်ာ့မွာ ျပန္၍ လည္ပတ္လို႔လာၿပီျဖစ္ သည္။ ဗမာျပည္သူလူထုမ်ားအေနျဖင့္ မ်ားစြာ သတိထားၾကရမည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ေပၿပီ။ အဘယ္ ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လက္ရွိစစ္အာဏာရွင္တုိ႔သည္ တစ္ပါတီအာဏာရွင္အစိုးရထက္ ပို၍မိုက္မဲသူ မ်ား ျဖစ္သည္။ တစ္ပါတီအာဏရွင္အစုိးရကိုမွ အာဏာသိမ္း၍တက္လာသူမ်ား ျဖစ္ေပသည္။ မိမိတို႔အာဏာတည္ၿမဲေရးအတြက္ဆိုလွ်င္ လူသတ္ဖို႔ အမိန္႔ေပးရန္ ဝန္ေလးသူမ်ားမဟုတ္ေပ။ ၎၏ သစၥာခံမ်ားမွာလည္း ကိုယ့္အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ဆိုလွ်င္ လူသတ္ရန္ ဝန္ေလးသူမ်ား မဟုတ္ေပ။ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္ (၁၃) ထက္ပင္ ပို၍ဆိုးဝါးသည့္ ဝမ္းနည္းရင္ႏွစ္ဖြယ္ရာမ်ား ႀကံဳလာႏိုင္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဗမာျပည္သူျပည္သားမ်ားအေနျဖင့္ ထိုသို႔ေသာ ျပႆနာမ်ားႀကံဳလာ လွ်င္ မည္သို႔ရင္ဆိုင္ၾကမည္မွာ စဥ္းစားဖြယ္ရာပင္ျဖစ္သည္။

လက္ရွိအေျခအေနတြင္ ခ်င္းျပည္နယ္၌ အငတ္ေဘးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႔ေနရေပၿပီ။ မုန္တိုင္းက်ေရာက္သြားေသာ နယ္ေျမအတြင္း တစ္သန္းေက်ာ္ေသာ လူမ်ားမွာ စားဝတ္ေနေရး ဒုကၡျဖင့္ ရင္ဆိုင္ေနရသည္။ ဆန္ေစ်းသည္လည္း အတိုင္းထက္လြန္ ျမင့္တက္ေနသည္။ ထို႔အျပင္ ဧရာဝတီတိုင္းႏွင့္ ထိုတိုင္းႏွင့္နီးစပ္ေနသည့္ ေဒသမ်ား၊ ရခိုင္ျပည္နယ္၊ ကရင္ျပည္ နယ္၊ မြန္ႏွင့္ တနသာၤရီတိုင္းတို႔တြင္လည္း အခ်ဳိ႕ေသာ ျပည္သူလူထုမွာ စားဝတ္ေနေရးဒုကၡ ေရာက္လွ်က္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနသူက စားေသာက္ေနရ၊ ျပည္ပသို႔ထြက္ခြါ၍ ယင္းသို႔ ေသာ အခက္အခဲမ်ားကို ေျဖရွင္းေနရသူမ်ားလည္း ဒုနဲ႔ေဒး ရွိလာၿပီျဖစ္သည္။

ပ်က္စီးသြားၿပီျဖစ္ေသာ အာရွ၏စပါးက်ီမွာလည္း သက္ဝင္လႈပ္ရွားမႈမရွိခဲ့ေပ။ ကုန္ေစ်း ႏႈန္းမွာလည္း ႏွစ္(၂ဝ) ကာလအတြင္း အတိုင္းထက္ လြန္ အဆမတန္ျမင့္မားလို႔လာသည္။ စစ္အာဏာရွင္အစိုးရတို႔က အၿပံဳးမပ်က္၊ ေလလံုးက ႀကီးေနသည္။ တိုင္းျပည္၏ အေျခအေန မွန္ကို သိလွ်က္ႏွင့္ မိုက္႐ူးရဲဆန္စြာျဖင့္ ဒုကၡေရာက္ေနေသာ ျပည္သူလူထုကို ဥပကၡာျပဳလွ်က္ ႏိုင္ငံတကာမွ အကူအညီမ်ားကို ျငင္းပယ္ေနသည္။ ႏိုင္ငံတကာမွ လွဴဒါန္းသည့္ ပစၥည္းမ်ားမွာ လည္း ဆယ္ပံုတစ္ပံုပင္ ဒုကၡသည္ျပည္သူလူထုထဲ မေရာက္ေသးေပ။ စစ္အစိုးရႏွင့္ ေပါင္းၿပီး စီးပြားေရးေတြလုပ္သူမ်ားကလည္း နာဂစ္မုန္တိုင္းကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ ခ်မ္းသာသြားေပသည္။ နာဂစ္၏အႏၱရာယ္သည္လည္း ဗမာျပည္သာမက အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္သည့္ ထိုင္း၊ တ႐ုတ္၊ အိႏၵိယ စသည့္အျပင္ စကၤာပူ၊ မေလးႏိုင္ငံမ်ားသို႔ပင္ ယခင္ထက္ပို၍ ကူးစက္ျပန္႔ႏွံ႔လာေတာ့ ေပမည္။

လက္ရွိစစ္အစိုးရ၏ ဤအေျခအေနအား သံုးသပ္ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ျပည္တြင္းစားသံုး ရန္ ဆန္ျပတ္လပ္မည္ထက္ လူထုအံုႂကြမႈျဖစ္မည္ကို စိုးရိမ္ပူပန္ေနပံုရသည္။ အကယ္၍ တိုင္းျပည္၌ စပါးဆန္ေရ ျပတ္လပ္သြားလွ်င္ ဘာလုပ္မည္နည္းဆိုသည့္ အစီအစဥ္ ခ်မွတ္ထား သည္ကိုလည္း မေတြ႔ရေပ။ လံုၿခံဳေရးတင္းၾကပ္စြာ ခ်ထားျခင္းႏွင့္ ပုိက္စိပ္တိုက္ ဖမ္းဆီး ေထာင္ခ်မႈမ်ားကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ မိမိတို႔အာဏာတည္ၿမဲေရးကို ထိခိုက္လာလွ်င္ အျပတ္အသတ္ ႏွိမ္ႏွင္းမည္ဆိုသည့္ အစီအစဥ္သာ ရွိဟန္ထင္သည္။ ၿခံဳငံု၍ သံုးသပ္ၾကည့္မည္ဆိုပါက ၾသဂုတ္ (၁၃) သည္ ဗမာျပည္၏သမိုင္းကို တေက်ာ့ျပန္လည္လာေပေတာ့မည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဗမာျပည္ သားမ်ားအေနျဖင့္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္ (၁၃) ကို မေမ့ေစခ်င္ပါ။ သတိရပါ။ ထိုနည္းတူ ႀကံဳေတြ႔လာႏိုင္ဖြယ္ရွိေသာ အခက္အခဲမ်ားကို စနစ္တက် ေျဖရွင္းႏိုင္ေရးအတြက္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္မႈမ်ားျပဳလုပ္ထားရန္ လိုအပ္ေပသည္။

ရိုးမမွတင္ျပသည္။