လမ္းတလမ္း၊ ပန္းတဖူးနဲ႔ သူ႐ူးတေယာက္

ေအာင္သာငယ္
ဇူလုိင္ ၂၀၊ ၂၀၀၈

ဒီလမ္းကို သူေလွ်ာက္ခဲ့သည္မွာ အႏွစ္ ၂၀ နီးပါးရွိေတာ့မည္။ ေန႔တိုင္း မနက္မိုးလင္း ၆ နာရီကေန ညေနမိုးခ်ဳပ္ ၆ နာရီထိ ဒီလမ္းကို အသြား အျပန္ သူ ေလွ်ာက္ေနခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေတြက အႏွစ္ ၂၀ နီးပါးရွိေတာ့မည္။ ဆိုေတာ့ ဒီလမ္းေပၚမွာ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာရွိသည္ ဆိုတာကို အတိအက် သူ သိေနခဲ့သည္။ သူ႔မ်က္ေစ့ကို မွိတ္ထားဦး၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာ အေဆာက္အဦး ရွိသည္ ဆိုသည္ကိုပင္ သူ ေျပာျပေနႏိုင္ပါေလသည္။ ဒီလမ္းကို သူ ေလွ်ာက္ေနခဲ့သည့္ အႏွစ္ ၂၀ အတြင္းမွာ ဒီလမ္းရဲ႕ ေဘးဘီ ၀ဲယာ တဖက္တခ်က္မွာ အေျပာင္းအလဲေတြလည္း ရွိခဲ့ပါသည္။ ဒါေပသည့္ ထို အေျပာင္းအလဲမ်ားက ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း ေျပာင္းလဲခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္ပါ။

ဥပမာ ဆိုပါစို႔။ ဒီလမ္းေပၚမွာ လဘက္ရည္ဆိုင္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့သည္။ တရက္ရက္မွာ လဘက္ရည္ဆိုင္အသစ္တခု ဒီလမ္းေပၚမွာ ေပၚလာေတာ့မည္ ဆိုပါစို႔။ သူကေတာ့ ဒီလမ္းကို ေန႔စဥ္ေလွ်ာက္ေနသူပီပီ ဒီေနရာမွာ လဘက္ရည္ဆိုင္ အသစ္တခု ေပၚလာလိမ့္မည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာကို သိေနခဲ့ပါေလသည္။ ဘာလို႔လဲဆို လဘက္ရည္ဆိုင္တခုကို ဖြင့္မည္ဆိုလ်င္ အရင္ဆံုးကေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္တခု တပ္ရမည္ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ လဘက္ရည္ဆိုင္တခု လိုအပ္သမွ်ကို ဆိုင္မဖြင့္ခင္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ရမည္ မဟုတ္လား။ ဒါေတြအားလံုးကို ႀကိဳတင္ ျမင္ေနရပါသည္။ ဒီေတာ့ သူကလည္း ႀကိဳၿပီး ေျပာျပႏိုင္ပါသည္။ လဘက္ရည္ဆိုင္ အသစ္တခု ဖြင့္ေတာ့မယ္။

ေနာက္တခု ေျပာစရာ ရွိေနပါေသးသည္။ ဒီလမ္းေပၚမွာ ရွိသမွ် အေဆာက္အဦးေတြကိုလည္း တခုမက်န္ သူ သိေနပါသည္။ သူ႔မ်က္ေစ့ မိွတ္ထားခဲ့သည့္တိုင္ ဒီလမ္းေပၚမွာ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာ အေဆာက္အဦးရွိသည္ ဆိုသည္ကို သူက အလြတ္ရေနၿပီးသား ျဖစ္ပါသည္။ တခါတခါေတာ့လည္း ဒီလမ္းေပၚမွာ အေဆာက္အဦး အသစ္ေတြ ေပၚလာခဲ့ပါသည္။ ဒါေပသည့္ ဒီအေဆာက္အဦးေတြ အားလံုးက လက္ေဖ်ာက္ တခ်က္တီးၿပီး ေပၚလာၾကသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဒီေနရာမွာ အေဆာက္အဦးတခု ေပၚလာေတာ့မည္ကို ရက္ေပါင္း မ်ားစြာကပင္ မည္သူမဆို ႀကိဳသိႏိုင္ေနပါသည္။ ဥပမာ အေဆာက္အဦး တခုကို ေဆာက္လုပ္ဖို႔ လိုအပ္သည့္ အုတ္၊ သဲ၊ ဘိလပ္ေျမ- စသည္မ်ားကို ထို အေဆာက္အဦးကို ေဆာက္မည့္ေနရာတြင္ စတင္ ေနရာခ်ကတည္းက ဒီေနရာမွာ အေဆာက္အဦးတခု ေဆာက္ေတာ့မည္ ဆိုသည္ကို သိႏိုင္ေနသည္ မဟုတ္လား။

-----

သို႕ေသာ္လည္း ဒီလမ္းကို အပ္က်သည္ကအစ သိသည္ဟု သူထင္ေနေသာ အေတြးမ်ား အဆံုးသတ္ သြားေသာ ေန႔တေန႔က ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ ထိုေန႔က အႏွစ္ ၂၀ နီးပါး သူေလွ်ာက္ခဲ့ေသာလမ္းသည္ သူ တခါမွ မေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးေသာ လမ္းတလမ္း အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေလသည္။

-----

ထိုေန႕က ဒီလမ္းမွာ ေရႀကီးခဲ့သည္။ ဒီလမ္းေပၚမွာ အေျပာင္းအလဲတခု ျဖစ္ေတာ့မည္ကို အၿမဲတမ္း ႀကိဳသိေနေသာ သူသည္ ထိုေန႔က ဒီလမ္းမွာ ေရႀကီးလိမ့္မည္ကို ႀကိဳမသိႏိုင္ခဲ့ပါေခ်။ ထိုေန႕က အရွိန္အဟုန္ ျပင္းစြာ စီးဆင္းက်လာေသာ ပင္လယ္ႀကီးတခုမွ ေရလိႈင္းမ်ားျဖင့္ ဒီလမ္းေပၚမွာ ေရလွ်ံခဲ့ပါေလသည္။ ဒီလမ္းေပၚမွာ ရွိသမွ် လူအားလံုးကို ထိုေရလိႈင္းက သယ္ေဆာင္သြားခဲ့ေလသည္။ ဒီလမ္းေပၚမွာ သူျမင္ေနက် အရာမ်ား၊ သူျမင္ေနက် အေဆာက္အဦးမ်ား၊ သူျမင္ေနက် လူမ်ားကို ဘာတခုမွ သူ မျမင္ရေတာ့။ သူျမင္ေနရသည္က သူတခါမွ မေတြ႕ခဲ့ဖူးေသာ လူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြခ်ည္းသာ။ သူ ၾကည့္မိေလရာရာ အရပ္တိုင္းမွာ လူစိမ္းေတြ-- လူစိမ္းေတြ---။ ဒါေပသည့္ ဒီလူေတြအားလံုးက ဦးတည္ရာတခုတည္းကိုသာ ညီညီညာညာ စီးဆင္းသြားေနေလသည္။ အလ်င္အျမန္ စီးဆင္းသြားေနေသာ ဒီေရလိႈင္းႀကီးထဲမွာ သူကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္စီးဆင္းေနရင္း သူ နားလည္သြားမိပါသည္။ - ဒီလမ္းဟာ ငါအႏွစ္ ၂၀ နီးပါး ေန႕စဥ္ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းတလမ္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါဟာ အသစ္လြင္ဆံုး လမ္းတလမ္းပဲ၊ ဟုတ္တယ္-- ေဟာင္းႏြမ္း ေမွးမွိန္လြန္းတဲ့ေန႔ေတြကို ေတာက္ပသြားေအာင္ ေဆးေၾကာ လတ္ဆတ္ပစ္မယ့္ လမ္းပဲ။

-----

ေန႕စဥ္ မနက္ဆိုလ်င္ အိမ္ကေန သူထြက္ၿပီး ေနရာတခုကို ဦးတည္ကာ ဒီလမ္းေပၚ သူေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ ညေန ေစာင္းလွ်င္ ဒီလမ္းကပင္ အိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ ထိုေန႔ကေတာ့ အရာရာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည့္ ဒီလမ္းကို သူမသိခဲ့သည့္ လူစိမ္းမ်ားနဲ႔ အတူေလွ်ာက္ရင္း ညေန ေစာင္းသြားသည့္တိုင္ သူ အိမ္မျပန္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ တကယ္တမ္း အျပည့္အစံုေျပာရလွ်င္ေတာ့ ထိုေန႔ကစၿပီး ယေန႔အထိ သူ အိမ္မျပန္ႏိုင္ခဲ့ပါေခ်။ သူက အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနခဲ့သူ တေယာက္ မဟုတ္ပါလား။

-----

ဒါေပသည့္ သူ႔လိုပင္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနခဲ့သူမ်ားကို ညေနဆည္းဆာရီထဲမွာ သူေတြ႔ရသည့္အခါ အေဖာ္စံုေသာ ဒီလမ္းတလမ္းကိုပဲ သူ ႏွစ္သက္ေနမိေသးေတာ့သည္ေလ။

----------

`ဒီလမ္းကိုေတာ့ ဆံုးေအာင္ေလွ်ာက္ရမယ္ဗ်` သူက အားတက္သေရာ ေျပာေနမိသည္။
`ေအးပါဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ဒါကိုပဲ စဥ္းစားေနတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ကို သြားရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ က်ေနာ္ စဥ္းစားေနတာဗ်` ကိုေမာင္ေမာင္က သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ေလေအးေအးေလးျဖင့္ ေျပာေနေလသည္။

`ေျမာက္ပိုင္းကိုေတာ့ မသြားခ်င္ဘူးဗ်ာ။ အေရွ႕ဘက္ကို က်ေနာ္ ပိုစိတ္၀င္စားတယ္။ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔လည္း အထိအေတြ႔ ပိုလြယ္မယ္လို႔ က်ေနာ္ ထင္တယ္` သူကေတာ့ ျဖန္႔က်က္ ေတြးေလ့ရွိသည့္အတိုင္း ေလွ်ာက္စဥ္းစားရင္းက ပိုေကာင္းသည္ ထင္ေသာ အေရွ႕ဘက္ကို ဆႏၵရွိေနမိသည္။

`ေအး ခင္ဗ်ားေျပာမွ က်ေနာ္ သတိရတယ္။ ကရင္ႀကီး မွတ္မိတယ္ ဟုတ္လား။ သူ က်ေနာ့္ကို ဆက္ထားဖူးတယ္။ တခုခုျဖစ္ရင္ သူ႔ဘက္ကိုထြက္လာခဲ့ တဲ့` ကိုေမာင္ေမာင္က ေျပာရင္း သူ႔မ်က္မွန္ ေသးေသးေလးကို ဖံုသုတ္ေနျပန္သည္။ `ဒါဆိုလည္း လုပ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ က်န္တဲ့ ေဘာ္ေဘာ္ေတြကို စုလိုက္ဦးမယ္။ မနက္ျဖန္ ကိုေဇာ္ႀကီးအိမ္မွာ က်ေနာ္ အားလံုးကို ဆံုဖို႔ ခ်ိန္းထားတယ္။ အားလံုးစံုရင္ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကို ဖုန္းထိုးလိုက္မယ္။ အိုေက` ေျပာရင္း သူ ထိုင္ရာမွ ထထြက္လာခဲ့သည္။

ေနာက္ေန႔ လူအားလံုး စံုေတာ့ အေရွ႕ဖ်ားသို႔ သြားဖို႔ကိစၥကို သူ စတင္ ေဆြးေႏြးလိုက္သည္။ သေဘာ တူသူက တူ၊ မတူသူက မတူ။ `အိုေက၊ မတူတဲ့လူေတြ ျပန္ဗ်ာ။ တူတဲ့သူေတြပဲ ေနခဲ့ၾကေတာ့` သူက စိတ္လည္း သိပ္မရွည္တတ္သူပီပီ အျပတ္ပဲ ေျပာလိုက္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ လူ ၆ ေယာက္ က်န္ေနခဲ့သည္။ `ေၾသာ္- ဒါပဲလား။ ၂ လနီးပါး အတူတူ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကတာမွာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လမ္းတူတာက ဒီ ၆ ေယာက္ပဲလား` သူ႕ဘာသာသူ ေတြးေနမိျပန္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုေမာင္ေမာင့္ကို သူ ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။ အေျခအေနေတြကို လိုတိုရွင္း သူ ေျပာျပလိုက္သည္။ `ေအး က်ေနာ္ အဆက္ရၿပီဗ်။ မနက္ဖန္ ၉ နာရီ ဘားအံကားဂိတ္ကို အားလံုး လာခဲ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ လက္မွတ္ ၀ယ္ထားမယ္။ အနားက လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆံုမယ္` ကိုေမာင္ေမာင္က ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားေလသည္။

တကယ့္တကယ္ ေနာက္ေန႕မနက္က်ေတာ့ ကိုေဇာ္ႀကီးကိုယ္တိုင္က - `ခင္ဗ်ားလည္း သိပါတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ အေၾကာင္းကို။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမက သေဘာ မတူဘူးဗ်။ သိတဲ့အတိုင္း က်ေနာ့္ သမီးေလးကလည္း အခုမွ ၅ လ ပဲ ရွိေသးတာ` လို႕ေျပာေတာ့ က်န္သူေတြကလည္း -
`ငါ့အေမက ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာကြ။ ငါ ႏွႈတ္ဆက္ေတာ့ ငိုတယ္၊ ငါလည္း ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ကြာ` `မင္းဟာက ဘာမွလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာႏိုင္ေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ညက အဲဒါကို ငါ စဥ္းစားတယ္။ ေသခ်ာမွ ငါ့ကို ေခၚကြာ။ အခုေတာ့ ငါ မလိုက္ခ်င္ေသးဘူး``----- -------`

`----- ----- ----- ----- ----- ----- -----``----- ----- ----- -----`

အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို သူၾကားေနရသည္။ `ေအးပါကြာ၊ ေအးပါကြာ၊ မင္းတို႕ ငါ့ကို အခုလို လာေျပာတာပဲ ငါေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အားလံုးကို ငါ နားလည္ပါတယ္` ေဒါသနဲ႕ ေျပာရင္း ကိုေဇာ္ႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဘားအံကားဂိတ္သို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။ (အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္တိုင္ မိသားစုေလးရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ သူသည္ ကိုေဇာ္ႀကီး ခံစားမႈကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္ေနတတ္ပါၿပီ)

ဒီလိုနဲ႕ ဘားအံကားဂိတ္နားက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆံုၾကေတာ့ သူနဲ႕ လမ္းတူသူက ကိုေမာင္ေမာင္ တေယာက္တည္းသာ။ (ဒါေတာင္ အဲသည္ အခ်ိန္က ကိုေမာင္ေမာင့္ ဇနီးသည္က သမီးေလးတေယာက္ မီးဖြားၿပီးကာစသာ ရွိေသးသည္။ အခုအခ်ိန္မွာ ကိုေမာင္ေမာင့္ကို သူ အရမ္းေလးစားမိပါသည္)

ဒီလိုနဲ႕ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ဘားအံေရာက္၊ တညအိပ္။ ေနာက္ေန႔ ေကာ့ကရိတ္ဆက္ထြက္၊ ေကာ့ကရိတ္ အ၀င္မွာေတာ့ ကိုေမာင္ေမာင္ အဖမ္းခံရသည္။ သူကေတာ့ စစ္တပ္ဂိတ္က အတင္းထြက္ေျပးရင္း သူ႔လိုပင္ ထြက္ေျပး လာသည့္ ကို၀င္းထိန္နဲ႔အတူ လြတ္လာခဲ့သည္။ အျဖစ္အပ်က္မ်ားက အိပ္မက္လိုပင္။

ညေရာက္ေတာ့ ေကာ့ကရိတ္ေက်ာင္းသားမ်ားက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အိမ္ တအိမ္ၿပီး တအိမ္၊ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္း တခုၿပီးတခု ပို႔ၿပီး လိုက္ဖြက္ေနေလသည္။ စစ္တပ္ကလည္း ေနာက္က လိုက္ဖမ္းေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူသူ မရွိေသာ အိမ္တအိမ္မွာ ေျပးလႊားျခင္း ဇာတ္လမ္းက ဆံုးခန္းတိုင္သြားႏိုင္ေတာ့သည္။

ဒီလိုနဲ႕ ေနာက္တေန႕မွာေတာ့ ကရင့္ အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ ထိန္းခ်ဳပ္ရာ အရပ္ဆီ ဦးတည္ေနသည့္ လမ္းေပၚမွာ စီးဆင္းေနၾကသူအားလံုးနဲ႕အတူ သူလည္း တကိုယ္တည္းစီးဆင္းလ်က္။

စက္တင္ဘာလ ၂၇၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္။ ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရံုး အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္မွ ဒူးပလာယာ ခရိုင္ ကရင္အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ တပ္မဟာ (၆) ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္ရွိ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းသို႕ သူ ေရာက္ရွိခဲ့ပါေလျပီ။ ဒါက သူ ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ လမ္း အဆံုးလား။ သူ မသိေသးပါ။ သူ႕လိုပင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ မ်က္ႏွာမ်ား။ အားလံုးက သူစိမ္းေတြခ်ည္းသာ။ သူကေတာ့ တေယာက္တည္းပါေပ။ အဆက္အစပ္ေတြ အားလံုးကလည္း ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႕ အတူ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ျပီ။ ဒါေပသည့္ ဒီလမ္းကို ေလွ်ာက္မိကတည္းက ေနာက္လွည့္ျပန္ဖို႕ ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစားခဲ့မိသူပီပီ သူကေတာ့ ရသလို ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ထားေလသည္။

-----

ႏို၀င္ဘာလ (၁) ရက္၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္။ ဒီလိုနဲ႕ အလြန္ရင္းႏွီးၾကေသာ သူစိမ္းမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားအပ္သည့္ သစ္တပင္က သည္ေျမမွာ ေပါက္ခဲ့ပါ ေလၿပီ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး - မကဒတ (All Burma Students' Democratic Front - ABSDF) ကို ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းမွာ ေအာင္ျမင္စြာ ဖြဲ႕စည္းႏိုင္ခဲ့ပါေလၿပီ။

သစ္တပင္ရွိလ်င္ အနည္းဆံုး ပန္းတဖူးကိုေတာ့ ေတြ႕ရမည္ပါ့။ ပြင့္မည့္ရက္ကိုသာ ေစာင့္ပါေလ။

----------

`ဟိုးဘက္ေထာင့္မွာဗ်` ရဲေဘာ္ ကုိကုိေလးက ေျပာရင္း သူ႕ M-16 ေသနတ္ကို ထိုးခ်ိန္ျပေနေလသည္။

ရန္သူ႔ဘက္မွ တေဒါင္းေဒါင္းျဖင့္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ပစ္ခတ္ေနသည့္ ဂ်ီဖိုးတလက္ ရွိရာဘက္ကို ကိုကိုေလးက ေျပာျပေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ သူကေတာ့ ေလွ်ာက္ေျမာင္း (Trench) ထဲမွာ ရွိေနသည့္ အာပီဂ်ီ (RPG-Rocket Propelled Grenade) ေလာင္ခ်ာသမားတေယာက္ကို လွမ္းေခၚရင္း မီးပြင့္ေလးေတြ ထြက္ေနသည့္ ေနရာကို ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ အာပီဂ်ီ-၅ (RPG-5)ကို ထမ္းထားသည့္ ကရင္ ရဲေဘာ္တေယာက္ အနားကို ေရာက္လာေတာ့ မီးပြင့္ေတြ ထြက္လာေနသည့္ ေတာစပ္ကို ျပရင္း `ေယာက္ဖေရ မုိဟဲသာ (ငရုတ္သီး) နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေကၽြးလိုက္ဦးကြာ`ဟု သူ ေျပာရင္း ေနရာဖယ္ေပး လိုက္ေလသည္။ ထိုရဲေဘာ္ေလးက `ေအး ေယာက္ဖ`ဟု ေျပာရင္း သူ႔၀ပ္က်င္း(Fox-Hole) ထိပ္ေပၚကို ခုန္တက္လိုက္ရင္း ဂ်ီဖိုးသံၾကားေနသည့္ ေတာစပ္ကို ခ်ိန္ရြယ္ကာ အာရ္ပီဂ်ီကို ပစ္လႊတ္လိုက္ေလသည္။ မီးခိုးဖုံလံုးတခုႏွင့္အတူ ဂ်ီဖိုးသံလည္း တိတ္သြားေတာ့သည္။ ဒီေကာင္ ေသၿပီလား။ မည္သူမွ် မသိပါ။ အသံကေတာ့ တိတ္သြားသည္ေလ။

-----

ဒီလိုမ်ိဳး အျဖစ္အပ်က္ေတြက နိစၥဓူ၀။ ဖလူးခံတပ္ထဲကို သူေရာက္ကတည္းက။ ရွင္သန္ျခင္းႏွင့္ ေသဆံုးျခင္းကို ဒဂၤါးျပားတခုရဲ႕ ေခါင္းနဲ႔ ပန္းလို သူ ျမင္ေတြ႔ေနခဲ့ရသည္မွာ ခဏခဏ။ အခုေလးပဲ ကိုယ့္ေဘးနားမွာ ရွိေနသည့္သူ တေယာက္ ေနာက္ တမိနစ္မွာေတာ့ မရွိေတာ့။ လူေတြ စုဆံုေနၾကသည္။ အျပံဳးေတြနဲ႕ တေယာက္ကို တေယာက္ႏႈတ္ဆက္။ စကားေတြ ထိုင္ေျပာ။ စကားမွ ဆံုးေအာင္မွ မေျပာရေသး လက္နက္ႀကီးေတြက က်ေရာက္ေပါက္ကြဲ။ လူေတြ အားလံုးက ဖရိုဖရဲ။ မီးခိုးေတြစဲသြားေတာ့ ကိုယ့္ အနားက တေယာက္ေယာက္ကေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ မရွိေတာ့။

-----

`စိတ္ - စိတ္- ညစ္- ညစ္-တယ္ဗ်` ကိုႏိုင္က အ ထစ္ ထစ္နဲ႕ ေျပာျပန္ပါေလသည္။ ရဲေဘာ္ေတြက သူ႕ကို အ ထစ္-ဟုလည္း ေခၚၾကသည္။ `ဘာျဖစ္ လာျပန္တာတုန္း ကိုႏိုင္` သူကေတာ့ တပ္စုမွဴး တေယာက္လည္း ျဖစ္ေနေတာ့ ကိစၥအားလံုးကို ေျဖရွင္းေပးေနရသည္ေလ။ `ဘာ- ဘာ- ျဖစ္ရမွာလဲ - တညတည္း က်-က်-ေနာ္ ကင္း ႏွစ္-ႏွစ္ ခါ ေစာင့္- ေစာင့္ရတယ္` `ဟုတ္တယ္ ကိုႏိုင္။ အားလံုးပဲ တညတည္း ၂ ခါေစာင့္ရတယ္။ ကိုႏိုင္ မသိလို႕။ က်ေနာ္တို႔ အကြက္ထဲမွာ လူ ၄ ေယာက္ ေလ်ာ့သြားတယ္ေလ။ ကရင္ ရဲေဘာ္ ၂ ေယာက္ က်သြားတယ္။ ၂ ေယာက္က ဒဏ္ရာရၿပီး ေဆး႐ံုမွာ။ က်ေနာ္တို႔ လူ ၄ ေယာက္ ထပ္မရေတာ့။ အလွည့္နဲ႕ အားလံုး ကင္းေစာင့္ေနရတာ` သူရွင္းျပလိုက္ေတာ့ ကိုႏိုင္လည္း ၿငိမ္သြားပါေလသည္။

-----

ကိုႏိုင့္ကိုေျပာျပီး သူကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ညစ္ေနမိေလေတာ့သည္။ အစားပ်က္ အအိပ္ပ်က္ နိစၥဓူ၀ လက္နက္ႀကီး လက္နက္ငယ္ မ်ိဳးစံုရဲ႕ ပစ္ခတ္သံေတြၾကားထဲမွာ ရွင္သန္ေနရသည့္ ဘ၀က ငရဲက်ေနသလိုပင္။ ဒါေပသည့္ ဒီလမ္းက သူတို႔ ေရြးခဲ့သည့္လမ္း မဟုတ္ပါလား။ အဘယ္မွ် ၾကမ္းတမ္းၾကမ္းတမ္း ဆက္ေလွ်ာက္ၾကရမည္ မဟုတ္လား။

တခါတခါလည္း သူ႔ဘာသာသူ ေမးေနမိေသးသည္။ ငါ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ၊ က်ိန္းေသတာ တခုကေတာ့ သူ အပါအ၀င္ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုး ေန႔တေန႔ကို ႐ူးသြပ္ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

-----

ဘယ္သူေရးတဲ့ ဘယ္စာအုပ္လဲေတာ့ သူ မမွတ္မိ။ စာအုပ္တအုပ္ထဲမွာ သူ ဖတ္ရဖူးသည္ - ေကာင္းျမတ္တဲ့ စိတ္ဆိုတာ ႐ူးသြပ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ကင္းကြာလို႔ ရတာ မဟုတ္ဘူး - ဆိုပဲ။ အဲသည္စာ ဖတ္ၿပီးသြားခ်ိန္တုန္းက ေကာင္းျမတ္တဲ့ စိတ္ဆိုတာ ဘာလဲ။ မေကာင္းျမတ္တဲ့ စိတ္ဆိုတာကေရာ ဘာတဲ့လဲ။ ေနာက္ၿပီး ႐ူးသြပ္တဲ့ စိတ္ဆိုတာကေရာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ။ မ႐ူးသြပ္တဲ့ စိတ္ဆိုတာကေရာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ။ သည္ေမးခြန္းေတြအတြက္ အေျဖရွာၾကည့္ရင္းက သူ ႐ူးခ်င္ခ်င္ ျဖစ္သြားခဲ့ဖူးသည္။

-----

အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီ ဖလူးခံတပ္အတြင္းမွာ ရွိေနသည့္ သူအပါအ၀င္ သူ႔ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုးက ေန႔သစ္တေန႕ကို ျမင္ခ်င္ေနၾကသူမ်ားခ်ည္း မဟုတ္လား။ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ျခင္း၊ ျပည္သူ႔အက်ိဳး ေဆာင္ျခင္းသည္ ေကာင္းျမတ္သည့္ စိတ္ထားနွင့္ ဒြန္တြဲေနသည္ဆိုလ်င္ သူတို႔အားလံုးသည္ ရူးသြပ္သည့္စိတ္ ရွိေနသူမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ေျပာရလ်င္ သူတို႔အားလံုးက သူ႐ူးေတြသာ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႐ူးေတြၾကားထဲမွာ သူကလည္း သူ႐ူးတေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။

-----

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနသည့္ လမ္းတလမ္းေပၚမွာ တေန႕ေန႕ ပြင့့္လာမည့္ ပန္းတဖူးကို သယ္ပိုးရင္း မေမာတမ္း ေျပးလႊားေနသည့္ သူ႐ူးတေယာက္ကို သင္ျမင္ခဲ့ဖူးပါလွ်င္ -----



(၈-၈-၈၈ အေရးေတာ္ပံု အႏွစ္ ၂၀ ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳေရးသားပါသည္။)


မိုးမခမွတင္ျပသည္။