မင္းၾတားႀကီးရဲ႕ယၾတာ

ရန္လုိကြ်ဲ
ဇြန္ ၁၂၊ ၂၀၀၈

ထုံးစံအတုိင္း တေန႔သ၌တြင္ ျဖစ္သည္။ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔ တကၠသုိလ္တစ္ခုတြင္ ေက်ာင္းသူမ်ား၏ ၀တ္စားဆင္ယင္ပုံကုိ မ်က္ေတာင္မခတ္ ေလ့လာေနခုိက္ တယ္လီဖုန္းက အလုိက္မသိဘဲ ထျမည္သည္။ မုိးမခ အယ္ဒီတာမင္းတစ္ေယာက္က ဖုန္းလွမ္းဆက္ျခင္းပင္။ ဖုန္းထဲမွအသံက ေအာက္ပါအတုိင္း ထြက္က်လာသည္။

“ေဟ့လူ၊ ခင္ဗ်ား ျမန္မာျပည္သြားရမယ္။ ေနထုိင္တည္းခုိဖုိ႔အတြက္ မပူနဲ႔။ အားလုံးစီစဥ္ထားၿပီးၿပီလုိ႔ ဆုိတယ္။ အဲ - ရန္ကုန္ေရာက္တာနဲ႔ ရန္မ်ဳိးေအာင္ေစတီကုိသြား၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ သတင္းစာရွင္းလင္းပဲြ လုပ္ဖုိ႔ ေစာင့္ေနလိမ့္မယ္။ အခုခ်က္ခ်င္း ျမန္မာသံရုံးကုိ ေျပးေပေတာ့၊ သံအမတ္ႀကီးကုိယ္တုိင္ ခင္ဗ်ားရန္ကုန္သြားဖုိ႔ ေလယာဥ္လက္မွတ္ စီစဥ္ေပးမွာ။ ရွင္းတယ္ေနာ္။”

ဟုတ္ၿပီ၊ ႀကိဳက္ၿပီ။ ျမန္မာသံရုံးက စီစဥ္ေပးမည္ဆုိသည္ကုိေတာ့ အ့ံၾသမိသည္။ သံ႐ုံးႏွင့္ ေရစက္မကုန္ေသး။ အ့ံၾသမႈကုိ အသာထား၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္ အလကားရမည္ ဟုဆုိသျဖင့္ ၀မ္းသာမိသည္။ ဘန္ေကာက္တြင္ ဘုိင္က်ေနေသာ ဂ်ာနယ္လစ္သမားဘ၀မုိ႔ အငွားကားစီးဖုိ႔ပင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ စဥ္းစားေနရသည္မဟုတ္ပါလား။ လုိရင္းကုိေရးရလွ်င္ ဤသုိ႔ျဖင့္ လူထုခ်စ္ေသာ မင္းၾတားႀကီး သန္းေရႊႏွင့္ ဒုတိယမိၼ ေတြ႔ၾကျပန္ေလသည္။

သကၤန္းကြ်န္းတြင္ရိွေသာ ရန္မ်ဳိးေအာင္ဘုရားသုိ႔ ကြ်ႏု္ပ္ ေရာက္ေလၿပီ။ ဘုရား၀င္း အတြင္းအျပင္တြင္ ဂုမၻန္တစ္ေထာင္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ေပ်ာက္က်ား၀တ္စုံႏွင့္စစ္သား ၁၀၀ ခန္႔က ဟန္ေရးျပေနၾကသည္။ မင္းၾတားႀကီး၏ေဘးတြင္ လက္ဆဲြအိတ္ကုိယ္စီႏွင့္ ဆရာ၀န္ဗုိလ္မွဴးႀကီး၂ေယာက္။ မင္းၾတားႀကီးက စတင္ႏႈတ္ဆက္သည္။ ကြ်ႏု္ပ္အား ေကာင္းစြာ မွတ္မိေနသည္။

ဘယ္လုိလဲ၊ မင္း အလဲဗင္းဂ်ာနယ္မွာ အလုပ္မရဘူးမဟုတ္လား။

ဟုတ္က့ဲ။ က်ေနာ့္ကုိ သူတုိ႔ အစမ္းခန္႔ၾကည့္ပါေသးတယ္။

ဒါဆုိ မင္းကုိ သူတုိ႔ မႀကိဳက္ဘူးေပါ့။ မင္းက ခပ္ည့ံည့ံ သတင္းေထာက္ထင္ပါရဲ႔။

မည့ံပါဘူးဗ်၊ ခ်င္းမုိင္က စာနယ္ဇင္းေက်ာင္းမွာတုန္းက အေတာ္ဆုံး သင္တန္းသား ၁၀ ေယာက္ထဲမွာ က်ေနာ္ ပါတယ္ဗ်။ (စကားခ်ပ္-ဟန္ကုိယ့္ဖုိ႔ ဆုိေသာ္လည္း မွန္ေသာစကားဆုိျခင္းျဖစ္သည္။ သင္တန္းတြင္ သင္တန္းသား သင္တန္းသူ ၁၀ ေယာက္ခန္႔သာရိွသည္။)

မည့ံဘူးဆုိ မင္း ဘာေၾကာင့္ အလုပ္မရတာလဲ။

က်ေနာ္ သတင္းေရးတ့ဲအခါ စာဖတ္သူနဲ႔အယ္ဒီတာကုိပဲ စိတ္ထဲမွာ ထည့္ထားတာ၊ သူတုိ႔ ဖတ္ပါ့မလား ႀကိဳက္ပါ့မလားေပါ့ဗ်ာ။ ႏုိ႔ေပမ့ဲ အလဲဗင္း၀ိကလီးက အဲဒီေလာက္နဲ႔ မရဘူး ဗ်။ သတင္းေရးတ့ဲအခါ စာေပစိစစ္ေရး႐ုံးက အန္တီမမမ်ားကုိလည္း အာ႐ုံထားရမယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ သူတုိ႔ခြင့္ျပဳေအာင္ ေရးတတ္ရမယ္ေပါ့ခင္ဗ်ာ။

ေၾသာ္ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္မခန္႔တာကုိး။ ခက္တာပဲ မင္းတုိ႔ေကာင္ေတြ၊ ႏုိင္ငံေတာ္မွာ လုိက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ေနထုိင္တတ္ရတယ္ ကြ။ ကဲ ကဲ သတင္းစာရွင္းလင္းပဲြ စမယ္။ အင္တာဗ်ဴးဖုိ႔ အဆင္သင့္ျပင္ေတာ့။

သတင္းစာရွင္းလင္းပဲြ လုပ္မယ္ဆုိ။ ဘယ္သတင္းေထာက္ေတြလည္း မေတြ႔ဘူးေနာ္။

မင္း အဓိက ေမးစရာရိွတာ ေမးစမ္းပါ။

ဟုတ္က့ဲ။ ပထမဆုံး ေမးခ်င္တာကေတာ့ ၿပီးခ့ဲတ့ဲ ဆႏၵခံယူပဲြမွာ ေထာက္ခံမဲ ၉၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေက်ာ္ေအာင္ လုပ္လုိက္တာ ေလာဘမႀကီးလြန္း၊ မမ်ားလြန္းဘူးလား။

ရန္သူကုိ ကြ်န္လုိဆက္ဆံရမယ္။

ဗ်ာ။

ငါ ေျဖၿပီးၿပီေလကြာ။ ေနာက္တစ္ခုထပ္ေမး။

ဟုတ္- ဟုတ္က့ဲ။ ဟုိ- ေလာေလာဆယ္မွာေပါ့ေလ ေလေဘး ဒုကၡသည္ေတြကုိ ေပါ့ေလ တျဖည္းျဖည္း ေသေအာင္ ပစ္ထားတယ္။ သူတုိ႔ေသမွ ႏုိင္ငံတကာက ေပးထားတ့ဲ အကူအညီေတြကုိ အဆင္ေျပတ့ဲေနရာမွာ သုံးမယ္လုိ႔ စြပ္စဲြလာရင္ ဘယ္လုိေျဖရွင္းမလဲ။

ရန္သူကုိ ကြ်န္လုိဆက္ဆံရမယ္။

ဟာ … အဘကလည္း ဒါခ်ည္းပဲ ေျဖေနတာ။ ဟုတ္ၿပီဗ်ာ။ ေနာက္ဆုံးေမးခြန္း ေမးမယ္။ ေမးခြန္းက အဘမွာ လူစိတ္ရိွေသးလားလုိ႔ မုိးမခပရိသတ္တစ္ေယာက္က သိခ်င္ေနၾကတယ္။ ဒါကုိေရာ ဘာေျပာခ်င္လဲ။

ရန္သူကုိ ကြ်န္လုိဆက္ဆံရမယ္။

ဟုတ္က့ဲ။ ေမးခ်င္တာေတြ ရိွေသးေပမ့ဲ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ရပ္ပါေတာ့မယ္။

ဟုတ္ၿပီေလ။ ကဲ အေမးအေျဖၿပီးၿပီဆုိေတာ့ ပိတ္လုိက္ေတာ့ မင္းအသံဖမ္းစက္။ မင့္စက္က တယ္လီဖုန္းလုိလုိ ဘာလုိလုိနဲ႔ ဘာလဲကြ၊ အသံဖမ္းတာမွ ဟုတ္ရဲ႔လား။

ဒါက အုိင္ဖုန္း လုိ႔ ေခၚၾကတာပဲ။ အသံဖမ္း၊ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္၊ ဖုန္းဆက္၊ အီးေမးလ္အင္တာနက္သုံးလုိ႔ ရတယ္။ စီးတီးအက္ဖ္အမ္ ေရဒီယုိနားေထာင္၊ ျမ၀တီ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားေတာင္ ၾကည့္လုိ႔ရတယ္ဗ်။ အစုံပဲဗ်ာ။ ဣစၦာသယဖုန္းေပါ့ဗ်ာ။

တယ္ဟုတ္ပါလား။ ဒါေပမ့ဲ က်ည္ဆံထည့္ၿပီးပစ္လုိ႔ရရင္ေတာ့ ပုိေကာင္းမွာပဲ။

ဟုတ္က့ဲ။ အတုိင္းထက္ အလြန္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ေနျပည္ေတာ္ကုိ မသြားရဘဲ ရန္ကုန္ကုိ လာရတယ္။ ရန္ကုန္ကုိလာေတာ့ ရန္္ကုန္အင္တာေနရွင္နယ္ဟုိတယ္မွာ တည္းရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ရန္မ်ဳိးေအာင္ဘုရားကုိ ေျပးလာရတယ္ ဆုိေတာ့ ရန္ေတြခ်ည္းပါပဲလား ဗ်။ တုိက္ဆုိက္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး ထင္တယ္၊

တုိက္ဆုိင္တာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းနာမည္ကုိက ရန္လုိကြ်ဲမဟုတ္လား။

ဟုတ္ပဗ်ာ။ ဒါဆုိရင္ အဘက ရန္ေတြကုိ လာၿပီး ရင္ဆုိင္တ့ဲသေဘာျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါလည္း ယၾတာေခ်တာပဲ မဟုတ္လား။

အင္း။

ထုိင္းမွာ အေျခစုိက္တ့ဲသတင္းသမားေတြထဲမွာလည္း “ရန္”ေတြရိွပါတယ္။ ရန္ကုန္သားတာေတတုိ႔ ဘာတုိ႔။ သူတုိ႔လုိ ၀ါရင့္ေတြကုိ မေခၚဘဲ က်ေနာ့္လုိ သတင္းေထာက္ေပါက္စနကုိ ေခၚတယ္ဆုိေတာ့-

ရန္ကုန္သားတာေတက အဂၤလိပ္ေတြကုိ သေဘာမက်ဘူးလုိ႔ ငါ့ေကာင္ေတြက ေျပာတယ္။

အေနာက္ႏုိင္ငံသားေတြကုိ သေဘာမေတြ႔ဘူးဆုိေတာ့ အဘနဲ႔ အဖဲြ႔က်လုိ႔ရၿပီေပါ့။

အဲသလုိ ခပ္တိမ္တိမ္ေတြးရင္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့။ ဒါေပမ့ဲ ဒီငနဲက ႏုိင္ငံျခားသားမ်က္ႏွာျဖဴေတြကုိေတာင္ ေသာက္ဂ႐ုမစိုက္ဘူး၊ ရင့္ရင့္သီးသီး ဆက္ဆံတယ္လုိ႔ ငါ့ေကာင္ေတြက ေျပာတာပဲ။ ဆုိေတာ့ ငါ့ကုိလည္း မေလးမစားလုပ္တာမ်ဳိးေတာ့ ငါ လက္မခံဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔လုိလူေတြကုိေတြ႔ဖုိ႔ အစီအစဥ္ မရိွဘူး။ ယၾတာေခ်တာပဲကြာ၊ ကုိယ္စိတ္ခ်မ္းသာသလုိ ေခ်မွာေပါ့။

ဟုတ္က့ဲ။ ဒါနဲ႔ ေစာေစာတုန္းက က်ေနာ္ ဘာေမးေမး အဘအေျဖက တစ္မ်ဳိးတည္းပဲ။ ဘာတ့ဲ ရန္သူကုိ ကြ်န္လုိဆက္ဆံရမယ္ တ့ဲ။ အဲဒါ က်ေနာ္ေတာ့ နားမလည္ဘူး။

ေအး၊ အဲဒါ ငါ့ေဗဒင္ဆရာ ေရြးေပးတ့ဲ အေျဖပဲ။ ဘာေမးေမး အဲဒါေျဖလုိ႔ ဆုိတယ္။

ဟုတ္က့ဲ။ မွတ္ဖြယ္မွတ္ရာပါပဲခင္ဗ်ာ။ ဒါဆုိ ရန္သူက အေမရိကန္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ စာနယ္ဇင္းသမားေတြလား။ ဘယ္သူေတြလဲ၊ ဘယ္သူေတြကုိ ဆုိလုိတာလဲ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး နည္းနည္းေလာက္ ရွင္းျပေပးပါဦးဗ်ာ။ က်ေနာ့္အယ္ဒီတာမ်ားကုိ ျပန္အစီရင္ခံဖုိ႔ လုိလုိ႔ပါ။

ရန္သူဆုိတာ ျမန္မာျပည္ထဲက ျမန္မာျပည္သားေတြ ကုိယ္တုိင္ပါပဲကြာ။ မင္း ျပန္ေလ့လာရင္ သိပါလိမ့္မယ္။ ၁၉၈၈ တုန္းက အစုိးရကုိ ျပည္သူေတြက ပုန္ကန္တယ္ေလ။ ႏုိင္ငံေတာ္မွာက တပ္မေတာ္ဟာ အစုိးရ၊ အစုိးရဟာ တပ္မေတာ္ပဲ မဟုတ္လား။ ဆႏၵျပတယ္ ဘာတယ္ဆုိတာ ဒါ တပ္မေတာ္ကုိ ပုန္ကန္တ့ဲသေဘာ၊ ေစာ္ကားတ့ဲသေဘာ။ သူတုိ႔က တုိ႔ကုိ ရန္ဘက္ျပဳေတာ့လည္း တုိ႔က သူတုိ႔ကုိ ရန္သူလုိ သေဘာထားရေတာ့မွာေပါ့။

ေၾသာ္ ဟုတ္က့ဲ။ ရွင္းသလုိလုိေတာ့ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ႏုိ႔ေပမ့ဲ ကြ်န္လုိဆက္ဆံရမယ္ ဆုိတာက ဘာလဲခင္ဗ်။ ကြ်န္ဆုိတာ ဘာလဲ။

မင္းနဲ႔ေတာ့ ခက္ေတာ့တာပဲ။ ကြ်န္ဆုိတာ ကြ်န္ေပါ့ကြာ။ သခင္ေတြက သူတုိ႔ကုိ ဘာမွ ဂ႐ုစုိက္စရာမလုိဘူးေပါ့ကြာ။ ေအး အေသးစိပ္ ေတြ႔ခ်င္ရင္ေတာ့ ဧရာ၀တီတုိင္းကုိသြားေပေတာ့။ ကဲ- ငါ ျပန္ၿပီေဟ့။

ဤသုိ႔ျဖင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသည္ “ရန္သူကုိ ကြ်န္လုိဆက္ဆံရမယ္” ဟု တဖြဖြ ရြတ္ဆုိၿပီး လႈပ္တုပ္လႈပ္တုပ္ျဖင့္ ထြက္သြားေလသည္။

မိုးမခမွတင္ျပသည္။