ဘယ္ေတာ့မွျပန္မဆံုႏိုင္ေတာ့တဲ့အေမၿပီးေတာ့ေမာင္ေလး

ထင္ေက်ာ္ (ျမန္မာတိုင္းမ္)
“သမီးတို႔ ဘာေတြျဖစ္သြားတာလဲ။ အခုျဖစ္ေနတာေတြဟာ အိပ္မက္ေတြလား။ ၿပီးေတာ့ အေမနဲ႔ ေမာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ ျပန္လာလိမ့္ဦးမယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ေန႔တုိင္းေမွ်ာ္ေနတုန္းပဲ။ အေမနဲ႔ ေမာင္ေလးေတြ ျပန္လာၾကဦးမွာလားဟင္”
ဒီစကားကို မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲေနတဲ့ၾကားက အားတင္းၿပီး ေျပာေနသူကေတာ့ အသက္(၂၂)ႏွစ္သာ ရွိေသးတဲ့ မေ၀ေ၀ျမင့္ပါ။ သူက က်ဳိက္လတ္ၿမိဳ႕နယ္၊ အမွတ္(၆)ရပ္ကြက္၊ လွည္းဆိပ္ဆိုတဲ့ေနရာက ေဇယ်ာသီရိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတိုက္မွာ ခိုလႈံေနတဲ့ နာဂစ္ေလေဘးသင့္ ဒုကၡသည္ေပါင္း ၅၀၀ခန္႔ထဲက တစ္ဦးပါ။

သူက ဒီက်ဳိက္လတ္ၿမိဳ႕နယ္ထဲကေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မုန္တိုင္းအတြင္း အေသအေပ်ာက္ အလြန္မ်ားျပားခဲ့တဲ့ ဘိုကေလးၿမိဳ႕နယ္ထဲဲက လူ ၁,၀၀၀ေလာက္ရွိတဲ့ မယ္ေတာ္စု ေက်း႐ြာကပါ။ မုန္တိုင္းနဲ႔အတူ တက္လာခဲ့တဲ့ (၁၅)ေပေလာက္ျမင့္တဲ့ ဒီေရလိႈင္းက သူ႔အေပၚသိပ္ခ်စ္၊ သိပ္သံေယာဇဥ္ႀကီးရွာတဲ့ အေမနဲ႔ ေမာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့မယ့္ ဟိုအေ၀းႀကီးကို ထာ၀ရ ေခၚသြားခဲ့ပါၿပီ။ ဒီစကားကို သူေျပာတဲ့အခ်ိန္က မုန္တိုင္းၿပီးလို႔႔ (၂၄)ရက္အၾကာမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ အခ်စ္ဆံုး မိသားစု၀င္ေတြ ႐ုတ္တရက္ ခြဲခြာသြားတာကို သူ႔မွာ လက္မခံႏိုင္၊ မယံုႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရဆဲ၊ ျပန္လာၾကႏိုးႏိုးနဲ႔ မ၀ံ့မရဲ တိတ္တခိုး ေမွ်ာ္လင့္ေနတုန္းပဲဆိုတာ သူ႔စကားေတြထဲမွာ ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာၾကေတာ့ဘူး ဆိုတာလည္း သူနားလည္ေနျပန္တယ္။

“သမီးတို႔ မယ္ေတာ္စုေက်း႐ြာမွာ အိမ္ေျခ ၂၀၀ေလာက္ရွိၿပီး လူဦးေရ တစ္ေထာင္ေက်ာ္ ရွိပါတယ္။ သမီးတို႔ မိသားစုက ဓနိလုပ္ငန္း လုပ္တယ္။ အိမ္မွာလည္း ကုန္စံံုဆိုင္ဖြင့္ထားတာမို႔ စီးပြားေရးအရ မပူမပင္ရတဲ့ အေနအထားပါ။ မုန္တိုင္းတိုက္မယ္ ဘာညာဆိုၿပီး သဲ့သဲ့ၾကားသလို ရွိေပမယ့္ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာမ်ဳိး ဘယ္သူမွ မသိၾကတာမို႔ ပံုမွန္အတိုင္းပဲ ရွိေနၾကပါတယ္။ ေမလ(၂)ရက္ေန႔ ညေန(၅)နာရီေလာက္မွာ ေလၾကမ္းေတြ စတိုက္လာပါတယ္။ ေလကတိုက္ရင္းနဲ႔ တအားၾကမ္းလာၿပီး သစ္ပင္ေတြ အျမစ္ကလဲ၊ ၀ုန္ဒိုင္းၾကဲေနခ်ိန္မွာ အေမရယ္၊ သမီးေမာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ သမီးရယ္ အားလံုးေလးေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ တင္းေနေအာင္ ဖက္ထားၾကပါတယ္။

“အေဖက အျပင္သြားေနတာမို႔ အိမ္မွာ ရွိမေနပါဘူး။ ပထမဆံုး အိမ္ေခါင္းႀကီး ပြင့္ထြက္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တအိမ္လံုး သိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္ လႈပ္ယမ္းၿပီး အိမ္ၿပိဳေတာ့မယ္ ဆိုတာသိေတာ့ အိမ္ေအာက္ကို ကမန္းကတန္း ဆင္းေျပးၾကၿပီး ျခံထဲက စပါးစည္(က်ီ)ရွိရာကို မိုးထဲေလထဲမွာပဲ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ ခ်ိတ္ထားၾကၿပီး ေျပးပါတယ္။ ႐ြာထဲမွာလည္း ေအာ္သံဟစ္သံေတြ၊ ကေလးငိုသံေတြ၊ ကယ္ပါယူပါ တစာစာ ေအာ္သံေတြ ကမၻာပ်က္မတတ္ ၾကားေနရပါတယ္။ အိမ္ေတြ ၿပိဳကုန္ၾကပါတယ္။

“စည္ထဲမွာ ခိုေနတုန္း ည(၁၁)နာရီေလာက္မွာ ေရေတြ တေ၀ါေ၀ါ တက္လာတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ လူတစ္ရပ္စာေလာက္ျမင့္တဲ့ ေရလိႈင္းႀကီး တက္လာတာ ေတြ႕ရၿပီး ႐ြာတ႐ြာလံုးကို မ်ဳိသြားတာပါ။ သမီးတို႔ ရွိေနတဲ့ စပါးစည္လည္း ပါသြားၿပီး မိသားစုေလးေယာက္ ေရထဲမွာ ျမဳပ္လုျမဳပ္ခင္မွာပဲ ကံေကာင္းေတာ့ ဖြဲအိတ္ႀကီးသံုးအိတ္ ေရထဲေမ်ာလာတာ ေတြ႕ရတယ္။ အေမက ဖြဲအိတ္ႀကီးေတြကို အတင္းလိုက္ဆယ္၊ သမီးတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ဆီကို ယူလာၿပီး တင္းတင္းဖက္ထားၾကဖို႔ ေျပာပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ ျမင္ျမင္ရာမွာ ေရျပင္ႀကီးျဖစ္လို႔ ေနပါၿပီ။ အေမက သူလည္း ခိုက္ခိုက္တုန္ေနတဲ့ၾကားက `သမီး မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္၊ သားတို႔ မေၾကာက္ရဘူးေနာ္။ အေမရွိတယ္’ ဆိုၿပီး ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ေျပာေနခဲ့တယ္။ လူခ်င္းကြဲသြားၾကမွာစိုးလို႔ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ တင္းတင္းဆုပ္ၿပီး ဖက္ထားၾကတယ္။ ဒီလိုေနရင္း နာရီ၀က္ေလာက္ေနေတာ့ အုန္းပင္ေလာက္အထိ ေရလႈိင္းလံုးႀကီး တက္လာၿပီး ႐ိုက္ခ်လိုက္တာ တြဲထားတဲ့ လက္ေတြလည္း ျပဳတ္ထြက္သြား၊ ဖြဲအိတ္ေတြနဲ႔လည္း လြတ္သြားၿပီး အားလံုး လူကြဲသြားၾကပါတယ္။ လူမကြဲခင္ အေမ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေအာ္ေျပာသံ ၾကားလိုက္ရတာက `သားတို႔ သမီးတို႔ မေၾကာက္ၾကနဲ႔ အေမရွိတယ္’ တဲ့”

“သမီးလည္း ျမဳပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး အျမစ္က ကြၽတ္ထြက္ၿပီး ေရထဲေမ်ာလာတဲ့ ကုကၠိဳပင္ႀကီးတပင္ကို အတင္းဖက္ထားလိုက္ပါတယ္။ ကုကၠိဳပင္ႀကီး ေမ်ာရာကို ပါသြားရင္း ေရထဲမွာ အိမ္တိုင္ေတြ၊ သစ္ပင္အက်ဳိးအျပတ္ေတြ၊ သြပ္ျပားလို ခ်စရာေတြ၊ ပ်ဥ္ျပားေတြလို အစံုပဲ ေမ်ာေမ်ာလာၿပီီး သမီးကိုယ္ကို ဟိုကေန တိုက္သြားလိုက္ ဒီကေန လာတိုက္လိုက္နဲ႔ သမီးတကိုယ္လံုးမွာ ဒဏ္ရာေတြခ်ည္းပါပဲ။ မနက္ ၃-၄နာရီေလာက္မွာ ေရက လည္ပင္းေလာက္ ျပန္က်သြားပါတယ္။ သမီးလည္း ဘယ္ေရာက္လို႔ ေရာက္မွန္းမသိပါဘူး။

“အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရကူးၿပီး သူ႔အေမနဲ႔ ညီမေလးေတြကို လုိက္ရွာေနတဲ့ အကိုႀကီးတစ္ေယာက္ကို ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လွမ္းျမင္ေတာ့ ေအာ္ေခၚၿပီး အကူအညီေတာင္းပါတယ္။ သူကေရာက္လာၿပီး သမီးကို ကုကၠိဳကိုင္းေပၚကေန ေရတိမ္ရာ ေခၚသြားပါတယ္။ ညီမေလး ဘာမွမေၾကာက္နဲ႔ ဆိုၿပီးေတာ့လည္း အားေပးပါတယ္။ မိုးလင္းေတာ့ သူ႔မိသားစုေတြကို ျပန္ရွာေတြ႕ၿပီး သူတို႔ဆီ ပို႔ထားဖို႔ သမီးကိုေခၚေတာ့ သမီးလည္း ခ်ည့္သလိုျဖစ္ေနေတာ့ လမ္းလံုး၀ေလွ်ာက္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအကိုႀကီးလည္း ေျခကုန္လက္ပန္း က်ေနေတာ့ သမီးကို ႐ြံ႕ဗြက္ထဲမွာပဲ ဒ႐ြတ္တိုက္ ဆြဲေခၚသြားရပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ အုန္းလက္ အပူကာေလးေတြ ထိုးၿပီးေနရၿပီး ေရက်ေတာ့ သမီးတို႔ ႐ြာဘက္ကို မိသားစုကိုရွာဖို႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားပါတယ္။ ေရက်တဲ့အခ်ိန္မွာ သမီးက ကိုယ့္႐ြာနဲ႔ သံုးေလး႐ြာေလာက္ျခားတဲ့ ေနရာကို ေရာက္သြားတာပါ။ ႐ြာျပန္ေရာက္ေတာ့ ႐ြာေနရာမွာ အုတ္ပတ္ကား တက္ထားတဲ့ အိမ္ႏွစ္အိမ္ သံုးအိမ္ေလာက္ကလြဲၿပီး ဘာဆိုဘာမွကို မေတြ႕ရေတာ့ပါဘူး။ သမီးတို႔အိမ္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ တ႐ြာလံုးမွာ လူသံုးေလးဆယ္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တာ ေတြ႕ရပါတယ္။

“အေဖ့ကိုေတာ့ ျပန္ေတြ႕ရပါတယ္။ ဟုိး ပင္လယ္၀ မိန္းမလွကြၽန္းက `အေမေရယာဥ္’ ႐ုပ္တုႀကီးလည္း ျပဳတ္ထြက္ၿပီး သမီးတို႔႐ြာဘက္ ေရာက္ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ စားစရာ ေသာက္စရာ ဘာဆိုဘာမွ မရွိပါဘူး။ အပ်က္အစီးေတြၾကားထဲ က်န္ခဲ့တဲ့ ဓားမတေခ်ာင္းနဲ႔ အုန္းဖူးေတြ ဖဲ့စား၊ အုန္းေရေသာက္ၿပီး ေနရတာပဲ။ က်န္ခဲ့တဲ့ အိမ္တခ်ဳိ႕က ပိုက္ဆံရွိတဲ့ အိမ္ဆိုေတာ့ တျခားေနရာက ေရာက္လာတဲ့ ေရသန္႔ဘူးေတြ ဘာေတြ ၀ယ္ေသာက္ႏိုင္ၾကတာေပါ့။ သမီးတို႔လည္း ေရက အရမ္းငတ္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ သူတုိ႔ေသာက္သလို ေရသန္႔ကို တငံုေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ အရမ္းကို ေသာက္ခ်င္တာပဲ။ တခါတေလ သြားၿပီးေတာင္းေသာက္ လိုက္ေတာ့မယ္လို႔ေတာင္ ေတြးမိပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သြားေတာင္းမေသာက္ရဲေတာ့ ဒီကိုေရာက္လာတဲ့အထိ ေရသန္႔တငံုမွကို မေသာက္ခဲ့ရပါဘူး။

“အေမနဲ႔ ေမာင္ေလးေတြကို ျပန္ေတြ႕ရႏိုးနဲ႔ အေဖနဲ႔သမီး တစ္ေနကုန္လိုလို ႐ြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွာ ေတြ႕သမွ် အေလာင္းေတြကို ႏိုင္သေလာက္ လုိက္လွန္ၾကည့္ၿပီး ရွာပါတယ္။ အေမက အက်ႌအနီေရာင္ေလး ၀တ္ထားခဲ့တာမို႔ အက်ႌအနီ ၀တ္ထားတဲ့ အေလာင္းေတြ႕တိုင္း အေမမ်ားလားဆိုၿပီး လိုက္လွန္ၾကည့္မိတယ္။ ၃-၄ ရက္ေလာက္သာ ၾကာသြားတယ္။ အေမနဲ႔ ေမာင္ေလးေတြကိုလည္း ရွာမေတြ႕၊ အစာနဲ႔ေရ ခ်ဳိ႕တဲ့မႈေၾကာင့္ အားလည္းနည္းလာတာမို႔ က်န္တဲ့လူ ၂၀၊ ၃၀ ေလာက္ အားလံုးပဲ ဘိုကေလးၿမိဳ႕ေပၚ ေရာက္မယ့္လမ္း မွန္းၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတာပါ။ ဘိုကေလးမွာက ေဆြမ်ဳိးအသိကလည္း မရွိတာမို႔ က်ဳိက္လတ္ၿမိဳ႕နယ္ထဲက အခုဒီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို အေဖနဲ႔လာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေတာ္က အေဖနဲ႔ သိကြၽမ္းတယ္ဆိုေတာ့ ဒီကို အားကိုးတႀကီး လာခဲ့ရတာပါ။ အေဖလည္း မုန္တိုင္းအတြင္း ရခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေတြ၊ လမ္းတေလွ်ာက္ ေရစိုခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ ဒီကိုလည္းေရာက္ေရာ ခ်ည့္သြားပါတယ္။ ေအာက္ပိုင္းေသသလိုျဖစ္ၿပီး အခုလမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး”လို႔ မေ၀ေ၀ျမင့္က ေျပာရင္းငိုပါတယ္။

“မုန္တိုင္းမျဖစ္ခင္ ေလးငါးရက္ကပဲ အေမက ေျပာတယ္။ ဒီလကုန္ရင္ သမီးကို ၿမိဳ႕တက္ၿပီး စက္ခ်ဳပ္သင္တန္း အပ္ေပးမယ္။ ၿပီးရင္ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ ေထာင္ေပးမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ အားလံုးစီစဥ္ထားၿပီးသား။ အခုေတာ့ အေမက မရွိေတာ့ဘူး။ အေမျပန္ေရာက္လာရင္ အရမ္းေကာင္းမွာပဲ” ဆိုၿပီး သူ႔မ်က္လံုးက ရီေ၀ေ၀နဲ႔ အေ၀းတစ္ေနရာကို လွမ္းၾကည့္ေနသေယာင္ေယာင္ပါ။

လကုန္ရင္ စက္ခ်ဳပ္သင္တန္းတက္ၿပီး စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ေလးဖြင့္ဖို႔ အိပ္မက္မက္ထားတဲ့ မေ၀ေ၀ျမင့္ရဲ႕ အိပ္မက္ေလးလည္း တစ္ေန႔ အေကာင္အထည္ ေပၚလာႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရင္း …။

(ဇြန္ ၁၃-၁၉၊ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ထုတ္ ျမန္မာတိုင္းမ္းဂ်ာနယ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)