အက်ယ္ခ်ဳပ္ခံေနရတဲ့ မအူပင္ မုန္တုိင္းဒုကၡသည္မ်ားဘ၀

*

ဘိုကေလးဘက္က ေလေဘးဒုကၡသည္ေတြ မအူပင္ကို အတင္းအက်ပ္ ပို႔ေနတယ္။ ခုဆို ၄-၅ ေထာင္ေလာက္ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီဆိုတဲ့ သတင္းေတြကို ျပည္ပ အသံလႊင့္ေရဒီယိုေတြကေန တဆင့္ ၾကားၿပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီဒုကၡသည္ေတြကို ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ သြားၿပီး အကူအညီ ေပးခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚမိပါတယ္။မွတ္မွတ္ရရ ေမလ (၁၆) ရက္ေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ မနက္ (၁၀) နာရီေလာက္ မအူပင္သြားဖို႔ က်မတို႔မိသားစု ကားေလးနဲ႔ ရန္ကုန္ကေန ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေအာင္ေဇယ်တံတားကို ေက်ာ္ၿပီး ရန္ကုန္-ပုသိမ္ လမ္းမႀကီးေပၚအေရာက္ ထူးျခားတာ တခု စၿပီး ေတြ႕ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေလေဘးကယ္ဆယ္ေရးပစၥည္းေတြ တင္ထားတဲ့ စစ္ထရပ္ကား အစီး (၂၀) ေလာက္ အုပ္စုဖဲြ႕ၿပီး ဧရာ၀တီတိုင္းဘက္သြားဖို႔ တန္းစီရပ္ထားတာေတြပါ။
အဲဒီကားတန္းႀကီးကို ေက်ာ္ျပီး ထန္းတပင္ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာေတာ့ ပထမဦးဆံုး စစ္ေဆးေရးဂိတ္ႀကီး တခု စေတြ႕ပါတယ္။ ကားရပ္ရပ္ျခင္း ယူနီေဖာင္း၀တ္ ရဲေတြ၊ အရပ္၀တ္ လံုၿခံဳေရးတာ၀န္ရွိသူေတြ ကားအနား ကပ္လာၿပီး ဦးဆံုး ေမးတာကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားသား ပါသလားတဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ကားထဲကို မ်က္စိေတာင္းေမွာက္ အေသအခ်ာ ၾကည့္ၾကပါတယ္၊ ေနာက္ တဆက္တည္း ေမးပါတယ္။ ဘယ္ကိုသြားမလို႔လဲ၊ ဘာသြားလုပ္မလို႔လဲ၊ မွတ္ပံုတင္ ပါသလား စသျဖင့္ စံုေနေအာင္ ေမးပါေတာ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာပါဘူး၊ ေနာက္ထပ္ (၁၀) မိနစ္ေလာက္ ခရီးမွာ ေနာက္ထပ္ စစ္တပ္ စစ္ေဆး ေရးဂိတ္ တခုကို ေရာက္ျပန္ပါတယ္။ အဲဒီဂိတ္မွာေတာ့ က်မတို႔ ေရွ႕မွာ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခား သားပါတဲ့ ဆလြန္းကားျဖဴတစီးကို အေသအခ်ာ စစ္ေဆးေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား ကလည္း စာရြက္စာတမ္းေတြ အေထာက္အထားေတြ အမ်ားအျပား ထုတ္ျပျပီး ေျပာေနတာေတာ့ ေတြ႕ပါတယ္၊ ဘာေတြလဲဆိုတာကိုေတာ့ သဲသဲကဲြကဲြ မၾကားရပါ၊ က်မတို႔ကား ထိုးဆိုက္လိုက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း စစ္သားေတြ ေရာက္လာျပီး အေလာတႀကီး ေမးၾကတာကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားသား ပါသလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ၊ ဒါဆုိ ေရဒီယိုက ၾကားရတဲ့ သတင္းေတြ မွန္ေနၿပီေပါ့။

အဓိပၸာယ္ကေတာ့ အစိုးရဟာ ႏိုင္ငံတကာ ကယ္ဆယ္ေရး ကၽြမ္းက်င္သူေတြ၊ လုပ္သားေတြကို တိုင္းျပည္ထဲ ၀င္ခြင့္ဗီဇာထုတ္မေပးဘဲ ပိတ္ပင္ထားတဲ့အျပင္ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ဧရာ၀တီတိုင္းထဲ မသြားႏုိင္ေအာင္ စစ္ဆင္ေရးအသြင္ ပိတ္ဆို႔ေဆာင္ရြက္ေနၿပီဆိုတာပါပဲ။

က်မတို႔ ကားစစ္ေဆးၿပီးလို႔ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစာေစာကေတြ႕ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား ပါတဲ့ ဆလြန္းကားအျဖဴေလးဟာ ရန္ကုန္ဘက္ကို ျပန္လွည့္ေနပါၿပီ၊ ေနာက္ထပ္ နာရီ၀က္ေလာက္ မွာ မဲဇလီ တံတားဆိုတာ ေရာက္ၿပီး ရဲဂိတ္တဂိတ္နဲ႔ ထပ္ေတြ႕ပါတယ္၊၊ ဒီဂိတ္ကလည္း ထံုးစံ အတိုင္း ကားကို ရပ္ခိုင္းၿပီး ႏိုင္ငံျခားသား ပါမပါ ေမးပါတယ္၊ ကားကိုစစ္ေဆးၿပီးေတာ့ သြားခြင့္ ျပဳပါတယ္။ ဒါဟာ တတိယေျမာက္ စစ္ေဆးေရးဂိတ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ကားလမ္းဟာ မအူပင္ဘက္ လမ္းခဲြအတိုင္း ခ်ိဳး၀င္တဲ့ အခ်ိန္ကစ နည္းနည္း ဆိုးစ ျပဳလာပါတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ဂိတ္အေနနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ လံုၿခံဳေရးရဲေတြ ခ်ထားတာ (၁၅) မိနစ္ နာရီ၀က္ တႀကိမ္ေလာက္ ဟိုတစု ဒီတစု ေတြ႕ရပါတယ္၊ မအူပင္တံတား ေျခရင္းေရာက္ေတာ့ စတုတၳ ေျမာက္ ဂိတ္ကို ဆံုရပါတယ္၊ ထံုးစံအတိုင္း ႏိုင္ငံျခားသား ပါ မပါ ေမးတာပါပဲ။

မအူပင္ၿမိဳ႕ထဲ ၀င္လာေတာ့ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးနဲ႔ မလိုက္ေအာင္ လံုၿခံဳေရးရဲေတြ ၿမိဳ႕အႏွံ႔မွာ ဟုိတစု ဒီတစု ေတြ႕ရပါတယ္။ ေလေဘးဒုကၡသည္ေတြကို ဘယ္မွာ ထားသလဲလို႔ ၿမိဳ႕ခံေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့ မဟာေဇဗာဓိေက်ာင္း၊ အထက(၁)၊ အထက(၂) နဲ႔ ေနရာ (၈) ခုမွာ စခန္း(၈) ခု ဖြင့္ထားတယ္လို႔ ေျပာျပၾကပါတယ္၊ မအူပင္ၿမိဳ႕မွာ ခ်ထားတဲ့ရဲေတြကေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြကို ႏိုင္ငံျခားသားေတြ လာမေတြ႕ရေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ အျခားၿမိဳ႕ေတြကေန ပို႔လာတဲ့ ရဲေတြလို႔ ေျပာျပၾကပါတယ္၊ က်မတို႔ကေတာ့ ဒုကၡသည္ အမ်ားဆံုးရွိတဲ့ မဟာေဗာဓိေက်ာင္းကို သြားၾကပါတယ္။
ေက်ာင္းနားကို ေရာက္ရင္ပဲ လူအုပ္ႀကီးကို ေတြ႔ပါတယ္။ ဓမၼာ႐ံုထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ ဒုကၡသည္ ေတြကို ၾကည့္႐ႈဖို႔နဲ႔ ဒုကၡသည္ေတြကို ကူညီဖို႔ အႏုပညာသည္ေတြ ေရာက္လာရင္ ၾကည့္႐ႈဖို႔ ၀ိုင္းအံု ေစာင့္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ခံလူအုပ္ပါ။ သူတို႔ကိုထားတဲ့ ဓမၼာ႐ံု ပတ္ပတ္လည္မွာ ရဲအေစာင့္အေရွာက္ (၁၀) ေယာက္ေက်ာ္ ခ်ထားၿပီး တံခါးေတြ အားလံုးကိုလည္း ပိတ္ထားပါတယ္၊ တံခါး၀တိုင္းမွာလည္း လံုျခံဳေရးရဲေတြ ေစာင့္ၾကပ္ေနပါတယ္။ ဒီေနရာဟာ ေလေဘးဒုကၡသည္ ေတြကို ထားရာေနရာနဲ႔ မတူပဲ အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်ထားတဲ့ ရဲဘက္စခန္းတခုနဲ႔ တူေနတယ္လို႔ေတာင္ က်မ ခံစားရပါတယ္။

ဓမၼာ႐ံုထဲမွာေတာ့ ေလေဘးဒုကၡသည္ေတြကို ေတြ႕ရၿပီး ညာဘက္ တံခါး အတြင္းမွာေတာ့ ႀကီးၾကပ္ သူေတြလို႔ ယူဆရသူ တစုကို ေတြ႕ရပါတယ္။ သူတို႔က ဒုကၡသည္ေတြကို အသံခ်ဲ႕ စက္ကေန တဆင့္ လိုအပ္တာ အမိန္႕ေပးေနပါတယ္၊ က်မတို႔ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ၾကားရတဲ့ စကားက “ဘာမွ အလုပ္မရွိရင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ ထိုင္ေန။ ထိုင္လိုက္ ထလိုက္ လုပ္မေနၾကနဲ႔။ ဗမာလို ေျပာေနတာ နားမ လည္ဘူးလား။ အဂၤလိပ္လို ေျပာရမလား” ဆိုတဲ့ ေလာ္စပီကာထဲက ထြက္လာတဲ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စကားပါ။

က်မတို႔က အဲဒီႀကီးၾကပ္သူေတြကို သြားေတြ႕ၿပီး ပစၥည္းနည္းနည္း လွဴခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပ ပါတယ္၊ သူတို႔ကေတာ့ သူတို႔ကို လွဴခဲ့ပါ၊ သူတို႔က တဆင့္ လွဴေပးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္၊ သူတို႔ ထိုင္ေနတဲ့ ေနာက္ဘက္မွာ ေရသန္႔ဘူးေတြ၊ မုန္႔ေတ၊ အိုးခြက္ေတြ၊ အ၀တ္ထုပ္ပံုေတြကို ျမင္ရၿပီး ဒုကၡသည္ေတြကို ေပးေ၀ျခင္း မရွိေသးဘူးလို႔ ယူဆရပါတယ္၊ က်မတို႔ကေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြကို က်မတို႔ကိုယ္တိုင္ ေပးခ်င္တဲ့အေၾကာင္း၊ ခြင့္မျပဳရင္ အျခားမွာ သြားလွဴမယ္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာ ေတာ့ သူတို႔က ခြင့္ျပဳပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ က်မတို႔လည္း ပါလာတဲ့ ေရသန္႔ဘူးေတြ။ မုန္႔ေတြ။ ေစာင္ ျခင္ေထာင္ေတြ၊ အ၀တ္အစားေတြကို ကားေပၚကခ်၊ အထုပ္ေတြ ျဖည္ၿပီး တေယာက္စီ ေပးေ၀
ၾကပါတယ္၊ က်မတို႔ထဲက တေယာက္က ပစၥည္းေ၀ေနတာကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေတာ့ ဒီစခန္းနဲ႔
ပတ္၀န္းက်င္ကို ဓာတ္ပံု၊ ဗီဒီယို ႐ိုက္ခြင့္မျပဳေၾကာင္း အသံခ်ဲ႕စက္ကေန တဆင့္ေအာ္ပါတယ္၊ ဒါနဲ႔ပဲ မွတ္တမ္းတင္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္တာ ရပ္လိုက္ရပါတယ္။

ဒီကယ္ဆယ္ေရးစခန္းမွာ စုစုေပါင္း လူ (၄၀၀) ေက်ာ္ ရွိပါတယ္။ လက္ရွိ မအူပင္ၿမိဳ႕မွာ စခန္း
(၈) ခု ဖြင့္ထားျပီး လူေပါင္း (၆၀၀၀ - ၇၀၀၀) ေလာက္ ေရာက္ေနမယ္ ခန္႔မွန္းၾကပါတယ္။

ဒီဒုကၡသည္ စခန္းေရာက္ေနတဲ့ ေလေဘးဒုကၡသည္ေတြဟာ အျခား မုန္တိုင္းဒဏ္ခံ အရပ္ေဒသက အမိုးမရွိ၊ အကာမရွိ၊ ၀တ္စရာမရွိ ဒုကၡေရာက္ေနဆဲ လူေတြနဲ႔ စာရင္ေတာ့ နည္းနည္း သက္သာ ပါတယ္။ လံုၿခံဳတဲ့ အမိုးအကာေအာက္ေတာ့ ေရာက္ေနပါၿပီ။ စခန္းက ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးတဲ့ ထမင္းကို ငါးပိေရ၊ ကန္စြန္းရြက္နဲ႔ေတာ့ စားေနရပါၿပီ။

ထူးျခားတာ တခုက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕နဲ႔ မိုင္ (၅၀) ၀န္းက်င္၊ (၃) နာရီေလာက္ ခရီးပဲ ကြာေ၀းတဲ့တိုင္ ဘယ္လို ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီ အစားအေသာက္ကိုမွ မရရွိျခင္းပါ။ ဒါတင္မက ပတ္ပတ္လည္မွာ တံခါးေတြပိတ္ ရဲအေစာင့္ေတြ ခ်ထားၿပီး အက်ဥ္းက်သူေတြလို ေနထိုင္ေနရျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

က်မတို႔ ေရသန္႔၊ မုန္႔နဲ႔ အ၀တ္အစားေတြ ေ၀စဥ္ သတိထားမိတာက ဘယ္သူမွ ထလာၿပီး မယူၾကတဲ့ အခ်က္ပါ. ေနာက္မွ သိရတာက သူတို႔ကို ထသြားထလာ၊ ဟိုဟိုသည္သည္ သြားတာကိုေတာင္ ခြင့္မျပဳဘဲ ထိုင္ရင္ထိုင္၊ အိပ္ခ်င္အိပ္ေနဆိုၿပီး ခိုင္းထားလို႔ ဒီအတိုင္း ေနၾကရတာပါလို႔ ေျဖၾကပါတယ္။

လူတိုင္းဟာ ရင္ဘတ္မွာ ဒုကၡသည္အမွတ္စဥ္ ကပ္ျပားေတြ ခ်ိတ္ထားရၿပီး အျပင္ ထြက္္ခြင့္ကို လည္း တားျမစ္ ပိတ္ပင္ထားတယ္လို႔ သိရပါတယ္၊ လွဴမယ့္လူေတြလာရင္လည္း အလွဴပစၥည္း ကိုသာ လက္ခံၿပီး စကားမ်ားမ်ား မေျပာဖို႔ ပိတ္ပင္ထားပါတယ္။ ဒါတင္မက ဒီဒုကၡသည္ေတြထဲမွာ ဒုကၡသည္အစစ္မဟုတ္တဲ့ အာဏာပိုင္ေတြက ျမွဳပ္ႏွံထားတဲ့ ဒုကၡသည္အတု သတင္းေပးေတြ လည္း ရင္ဘတ္မွာ နံပါတ္ျပားခ်ိတ္ၿပီး ေနေနၾကေၾကာင္း ဒုကၡသည္ အမ်ိဳးသမီးတဦးက က်မကို တိုးတိုးေလး ေျပာျပပါတယ္၊ ဒုကၡသည္ အမ်ိဳးသားတဦးကေတာ့ သူတို႔ကို ဒီစခန္းမွာ တလ ေလာက္ပဲ ထားမွာျဖစ္ေၾကာင္း။ ၿပီးရင္ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာ ျပန္ခိုင္းမယ္လို႔ ေျပာေၾကာင္း။ မျပန္ခင္ အေျခခံဥပေဒ ေထာက္ခံဆႏၵမဲ ထည့္ရမယ့္အေၾကာင္း အာဏာပိုင္ေတြက ေျပာတယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္၊

သူတို႔ကေတာ့ မိသားစု၀င္ေတြနဲ႔ ေသကဲြကဲြခဲ့ရတဲ့ ဒုကၡ၊ ေနအိမ္၊ ကၽြဲ ႏြား၊ လယ္ယာနဲ႔၊ ပိုင္ဆိုင္ သမွ်ေတြ ဆံုးရွံဳးခဲ့ရတဲ့ ဒုကၡ စတာေတြေၾကာင့္ ဘ၀ခရီးကို ဘယ္လို ေရွ႕ဆက္ရမွန္း မသိဘူးလို႔ ညဥ္းညဴၾကပါတယ္။ လွဴစရာရွိတာေတြကို ေပးေ၀ၿပီး ကၽြန္မတို႔ အဲဒီစခန္း (မဟာေဗာဓိေက်ာင္း ဓမၼာ႐ံု) က ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲက အထက္တန္းေက်ာင္းေတြနဲ႔ ေနရာတခ်ိဳ႕မွာ ထားတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။ ဒုကၡသည္စခန္းတိုင္းကို လံုၿခံဳေရးရဲေတြ ၀န္းရံ ေစာင့္ၾကပ္ေနၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေက်ာင္း၀ရန္တာေတြမွာ ျပဴတင္းေပါက္ေတြမွာ ဒုကၡေရာက္ ၿပီးေနာက္ မေသမေပ်ာက္ က်န္ရစ္ေပမယ့္ လက္ရွိ အက်ဥ္းသားေတြလို ေနထိုင္ေနရတာကို နားမလည္ႏိုင္တဲ့ မ်က္လံုးေပါင္းမ်ားစြာကို ျမင္ၾကရပါတယ္။

မအူပင္ၿမိဳ႕က က်မတို႔ ျပန္ထြက္ေတာ့ ေနေစာင္းေနပါၿပီ။ လမ္းမွာ မႏၲေလးဘက္ကေန ကယ္ဆယ္ ေရး ပစၥည္းေတြ တင္လာၿပီး ဘိုကေလး ဖ်ာပံုဘက္သြားေနတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြ ဦးစီးတဲ့ ကားႀကီး ေတြကိုလည္း အမ်ားႀကီး ေတြ႕ရပါတယ္၊ ဘယ္ဆီကို ေရာက္မယ္မွန္း မသိတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ အကူ အညီပစၥည္းေတြ တင္ေဆာင္လာတဲ့ အစိုးရ စစ္ထရပ္ကား တခ်ိဳ႕ကိုလည္း လမ္းမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ရန္ကုန္ အျပန္လမ္းမွာေတာ့ အလာတုန္းကလို စစ္ေဆးတာမ်ိဳး လံုး၀ မေတြ႕ၾကရေတာ့ပါဘူး။

အရင္တုန္းကဆို ရန္ကုန္အ၀င္ကို အႀကီးအက်ယ္ စစ္ေဆးသေလာက္ ခုေတာ့ ဧရာ၀တီတိုင္း
အ၀င္ကို ပိုက္စိပ္တိုက္ စစ္ေဆးေနတာကေတာ့ အေတာ့္ကို နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စစ္အစိုးရကေတာ့ ဧရာ၀တီတိုင္းကို သတင္းအေမွာင္ခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါၿပီ။ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ လံုး၀ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ဖို႔ လုပ္ေနၿပီဆုိတာ က်မကုိယ္တုိင္ ျမင္ခဲ့ရတဲ့ခရီးပါ။

type the rest of your post here